Η τραγωδία της επανάληψης

Παράλογος και καθόλου sapiens καθώς είναι ο άνθρωπος, ενώ από την μια πιστεύει στην θνητότητα του βίου του -αρχαία δική του επιλογή, αποτέλεσμα της αποστασίας του από τον Θεό- δεν φροντίζει εντούτοις όσο ζει να είναι πρωτότυπος, δημιουργικός, φρέσκος, χαρούμενος, ανοιχτός στο καινούργιο ώστε να το έλκει… Μια τέτοια στάση εξάλλου είναι και η μόνη απάντηση στον θάνατο! Η Ζώσα Ζωή! Αυτή μόνον αναιρεί την θνητότητα και τον συντονίζει με την αείζωη ροή του Όλου. Αντιθέτως ξοδεύοντας γρήγορα το δυναμικό της νεότητας, εντάσσεται τάχιστα στο σύστημα, καθησυχάζοντας το άγχος του θανάτου με γνωστές, επαναλαμβανόμενες, ελεγχόμενες συμπεριφορές και δραστηριότητες. Έτσι νιώθει ασφαλής: περιχαρακωμένος στο «οικόπεδο» του γνωστού που ορίζει, αφού νιώθει απειλητικό κάθε καινό δαιμόνιο. Και όμως μια κίνηση είναι που θα τα άλλαζε όλα! Μια δυναμική κίνηση ευλογημένης επίγνωσης! «Γκρεμίστε τις πολυκατοικίες, κρύβουν το ηλιοβασίλεμα!» και, «Κάτω από το τσιμέντο υπάρχει το φρέσκο χώμα!» έλεγαν τον Μάη του ’68… Στο χώμα αυτό πάνω μπορείς να φυτέψεις τα λουλούδια της ζωής σου: αγάπη, ελπίδα, συμπόνια, έλεος, δημιουργικότητα, χαρά, φως! Το τσιμέντο σπάει με μια κίνηση ισχυρής ενθύμησης αφού μέσα μας κουβαλάμε Ουρανό! Είναι κρίμα να μη βλέπουμε τα Άστρα! Η ζωή είναι όμορφη, όμορφη, όμορφη! Νυν και αεί.

*