Ο άνθρωπος
έχει κάνει τον θρόνο του πάνω στον απόπατο του νου του! Διακοσμεί το Μάτριξ με
τέτοια σοβαροφάνεια! Κόπτεται για την «αισθητική» και τον «ορθό λόγο» ενώ είναι
νεκρός! Σχολαστικά ενδιαφέρεται να στολίζει τον θρόνο του με ιδέες και
αποκτήματα του κόσμου τούτου. Υφίσταται
όμως διαρκώς την αποφορά του βόθρου, ενός τρόπου σκέψης αποκομμένης από την
ρίζα της ζωής του, τον Θεό! Κρίνει, κατακρίνει, ελέγχει και υπερασπίζεται
ένα «κορέκτ» που ισχύει -αν ισχύει- μόνο στο ανύπαρκτο, οντολογικά, Μάτριξ, το
οποίο μανιωδώς συντηρεί: ένα ψέμα που στο τέλος θα τον καταπιεί! Επαναπαύεται
σε ένα τεχνητό, ψευδαισθητικό κόσμο, στον οποίο αναζητά την ηδονή που θα τον
κάνει να ξεχάσει τον θάνατο! Αλλά όσο καλά και αν στήσει τον απατηλό του κόσμο,
θα βρεθεί μοιραία μπρος στο τέλος. Η αυλαία κάποτε θα πέσει…
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου