Η πόλη, λοιπόν, που αποδίδει τα ευχαριστήρια προς την Παναγία -για τις εμφανείς και αφανείς ευεργεσίες- είναι καθένας από μας! Και της αποδίδουμε ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας για την διαρκή της μεσιτεία προς τον Υιό της. Για την ελευθέρωση μας εκ παντοίων κινδύνων με την χάρη της!
Η εορτή του Ακαθίστου ύμνου μας θυμίζει την θαυματουργική δράση της Παναγίας -και στην δική μου ζωή εκ γεννήσεως- και την αδιάλειπτη της παρουσία στα ανθρώπινα δρώμενα και ιδίως στα της Ελλάδος και των Ελλήνων! Το «Τη Υπερμάχω» θεωρείται, εξάλλου, ο μυστικός εθνικός ύμνος των Ελλήνων! Πάντοτε στις δύσκολες στιγμές του έθνους οι Έλληνες αυθορμήτως απευθύνονται στην Παναγία ψάλλοντας το «Τη Υπερμάχω»!
Η ροή του αγίου αυτού λόγου είναι πανίσχυρη -ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει κανείς κάποιες λέξεις-, συντονίζοντας τον άνθρωπο με το ίδιο το ρεύμα της αγάπης της Παναγίας, την καρδιά της, την καρδιά της Μητέρας του κόσμου!
Επιλέξαμε κατά τις ώρες του Σταυρού (12, 3, 6, 9) το Χαίρε προς την Παναγία. «Χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει, Χαίρε δι’ ης η αρά εκλείψει! Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε!» Είναι το πρώτο Χαίρε με το οποίο ξεκινούν οι Χαιρετισμοί προς την Παναγία και δίνει όλο το στίγμα της παρουσίας της. Η Παναγία, ως η Παναγία Αγάπη, εξορίζει την κατάρα από το ανθρώπινο γένος επιτρέποντας έτσι στην χαρά να λάμψει! Την χαρά που είναι ο ίδιος ο Γιός της!
*
Είναι η ανθρώπινη αδυναμία να συλλάβουμε αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει! Και αυτό που συμβαίνει είναι καλυμμένο κάτω από ένα πέπλο απλότητας όπως μόνο τα πολύ μεγάλα πράγματα μπορούν να καλυφθούν… Ο Χριστός κινήθηκε σε μια ασήμαντη επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε μια εξελληνισμένη μεν Ιουδαία, αλλά σκληροπυρηνική ως προς την θρησκεία και την παράδοσή της. Γι’ αυτό και οι Εβραίοι επέδειξαν τόση σκληρότητα και κτηνωδία σταυρώνοντάς τον!
Ο τρόπος που κινήθηκε ο Χριστός στον κόσμο ήταν πάρα πολύ απλός. Δεν χρησιμοποίησε καν τελετικά, όπως αργότερα η Εκκλησία μέσα από τα Μυστήρια! Αφού ήταν ο ίδιος παρών! Ο ίδιος ήταν το Μυστήριο! Ο ίδιος ήταν το θαύμα! Δεν χρειαζόταν να επικαλεστεί κάτι έξω από τον εαυτό του τον ενωμένο με τον Πατέρα του, ούτε χρειαζόταν να δημιουργήσει εξωτερικές συνθήκες για να δράσει εσωτερικά. Μπορούσε άμεσα με την παρουσία του και μόνον και με την εξουσία που του έδωσε ο Πατέρας του να δρα και να επιφέρει τα αποτελέσματα που ήθελε.
Εκείνα τα τεράστια γεγονότα για την ανθρωπότητα και την ιστορία του κόσμου έλαβαν χώρα μέσα σε μια απλότητα και κάτω από ένα πέπλο θεϊκής προστασίας… Αιώνες τώρα προσπαθεί η ανθρωπότητα να τα αποκρυπτογραφήσει και να συνειδητοποιήσει όλο τους το μέγεθος. Πάντα ο νους αδυνατεί να συλλάβει τι σημαίνει χώρα του αχώρητου όπως αποκαλείται η Παναγία! Εκείνη χώρεσε το αχώρητο, τον θείο Λόγο, τον Υιό του Θεού! Έγινε η χώρα του αχωρήτου!
Πώς να συλλάβει ο νους του ανθρώπου το πώς ο θείος Λόγος χωρίς διόλου να λείψει από πάνω, ολόκληρος κατέβηκε στην Γη! Πώς έγινε όλη αυτή η ύψιστη θεουργία του φωτός μέσα στην οποία ο Χριστός εξαγόρασε εσχατολογικά τον άνθρωπο! Και κυριολεκτικά εξαγόρασε την χαρά του! Επέστρεψε στον άνθρωπο την χαρά του!
Όλο το έργο της παρουσίας του σφραγίζεται από τον αριθμό της χαράς στο αγγελικό ρολόι, τον αριθμό 3. Μας επισημαίνεται έτσι ότι η χαρά είναι το υψηλότερο πνευματικό μας καθήκον!
*
Ο Απόστολος μιλάει για τα έργα τα ωφέλιμα και τα βλαβερά. Λέει ο Χριστός: «Ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι». Θα διερωτηθεί κανείς τι εργασία κάνει ο Θεός! Και τι εργασία κάνει ο Υιός του και μάλιστα αδιάλειπτη στην οποία μας καλεί, σε αντίθεση με τα βλαβερά και μάταια έργα -την πνευματική ακηδία που φέρνει η επαφή με τον κόσμο τούτο.
Ο Παύλος ο ίδιος τονίζει πως εργαζόταν με τα χέρια του. Όπως γνωρίζουμε ήταν σκηνοποιός. Αλλά και ο Χριστός μαραγκός ήταν, όπως και ο Ιωσήφ. Οι περισσότεροι απόστολοι ήταν ψαράδες. Δεν προέρχονταν από την τάξη των διανοουμένων ούτε του θρησκευτικού ιερατείου.
Ο Χριστός, εντούτοις, από παιδί δίδασκε στον ναό αφήνοντας άφωνους με την σοφία του τους σοφούς της εποχής του! Γι’ αυτό εξάλλου έλεγαν οι Φαρισαίοι: «Μα αυτός δεν είναι ο γιος της Μαρίας; Αυτός είναι αγράμματος! Από πού γνωρίζει αυτά που λέει!» απορώντας με το κύρος με το οποίο μιλούσε! Ο Χριστός σοκάρισε τους σοφούς της εποχής του γιατί τους έδειξε την ανοησία τους! Και ακόμα βαθύτερα, την υποκρισία τους! Την απόσταση τους από την αλήθεια!
Ο Χριστός, πρότεινε να εργαζόμαστε αδιάλειπτα, όπως και ο Πατέρας του. «Εμέ δει εργάζεσθαι τα έργα του Πατρός μου!» Δεν αναφέρεται φυσικά, μόνο στην εργασία την οποία χρειάζεται να κάνουμε όλοι για τον βιοπορισμό μας! Αλλά γι’ αυτή την πνευματική κατάσταση της διαρκούς εγρήγορσης, η οποία μας συντονίζει με το γίγνεσθαι του Θεού, με την ροή την αόρατη του σύμπαντος κόσμου.
Αυτή η ροή είναι μια μυστική χρυσή γραμμή που ενώνει κάθε πλάσμα με την πηγή του φωτός, και τις ασύλληπτες δημιουργίες του φωτός! Ο Στέλιος αναρωτιέται για το πώς είναι δυνατόν να βαριούνται οι άνθρωποι! Λέει πως ο άνθρωπος πλήττει γιατί δεν έχει Θεό! Αυτός που έχει Θεό μέσα του δεν μπορεί να πλήττει! Πάντοτε έχει κάτι να κάνει!
Η εργασία είναι πνευματικό αγαθό υπέρ του κόσμου! Η δράση αυτή δεν έχει απαραίτητα εξωτερική εκφορά! Όπως λέει χαρακτηριστικά ο άγγελός μας δεν διανοείται ότι θα καθίσει σε ένα μέρος και δεν θα το αλλάξει! Δεν θα αλλάξει το ψυχικό, αιθερικό κέλυφος του τόπου μέσα στον οποίο βρίσκεται ο ίδιος. «Περπατώ στον δρόμο και αφήνω φως πίσω μου! Αγγίζω τα δέντρα και τα γεμίζω ενέργεια και φως ώστε όποιο πλάσμα τα αγγίξει να ωφεληθεί!» Καθόμαστε σε μια καφετέρια και δρα προς κάθε κατεύθυνση υπέρ όλων των ψυχών που είναι εκεί! Καθαρίζει και ανυψώνει κάθε ψυχή ώστε να προσλάβει όσο περισσότερο φως μπορεί!
Θα πείτε, εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Ασφαλώς και μπορούμε! Μπορούμε, στον βαθμό που είμαστε συνδεδεμένοι με την πηγή του Φωτός και της Δύναμης! Δεν υπάρχει πλάσμα το οποίο μπορεί να ισχυριστεί πως αν επικαλεστεί την δύναμη του Θεού για την ευεργεσία του κόσμου δεν θα την λάβει! Κάθε στιγμή είναι στιγμή για κάποιο έργο, για κάποιο καθήκον! Για πράξη προς τον συνάνθρωπό μας και υπέρ του κόσμου είτε ψυχικά είτε υλικά είτε πνευματικά.
Δεν υπάρχει στιγμή χωρίς το καθήκον της αγάπης! Η υψηλότερη μορφή όμως πνευματικής δράσης, είναι το να κρατάμε κατ’ αρχάς την δική μας δόνηση ψηλά μέσα από τον δεσμό μας με τον Πατέρα μας, την πηγή της Ζωής, ώστε να επιτρέπουμε δι’ ημών να δρα προς όφελος του κόσμου!
Ο Χριστός, λέει ο Απόστολος Παύλος, είναι ο ιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ ο οποίος εισέδυσε μια για πάντα στην αχειροποίητη σκηνή, στα άγια των αγίων. Και προσέφερε τον εαυτό του ως άμωμη θυσία παρέχοντας αιώνια λύτρωση, εξαγοράζοντας την χαρά και την ευτυχία του ανθρώπου. «Για να καθαρίσει την συνείδηση σας από τα νεκρά έργα ώστε να λατρεύετε τον Ζώντα Θεό». Αυτή την κληρονομιά άφησε 2.000 χρόνια τώρα ώστε «τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος». Μια κληρονομιά αναστάσιμη, μια κληρονομιά φωτός!
Μέσα στην καθημερινότητα που για κάποιους είναι ιδιαίτερα δύσκολη, και διασπαστική όσον αφορά την εσωτερική ησυχία που χρειάζεται ο άνθρωπος για να έρχεται σε επαφή με την ψυχή του, μην ξεχνάμε πως η παρουσία του Θεού είναι αδιάλειπτη. Αυτό εξ άλλου μας διδάσκει το αγγελικό ρολόι. Ο δείκτης που κινείται στα δευτερόλεπτα διαρκώς και κανείς δεν τον προσέχει, συμβολίζει την δράση του Αγίου Πνεύματος.
Διότι ενώ εμείς επιδιδόμαστε σε όλες τις πράξεις που απαιτεί η παρουσία μας στον υλικό κόσμο, εντούτοις μέσα μας, μέσα στην καρδιά μας, στο κέντρο της ύπαρξής μας, στο κέντρο του κύκλου, κινείται η Αγία Τριάδα και μας ευεργετεί. Μέσα μας κινούνται διαρκώς οι τρεις δείκτες, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αφού εμείς είμαστε το ρολόι!
Η κίνηση του Αγίου Πνεύματος είναι αδιάλειπτη, παρέχοντας προστασία, έμπνευση και δύναμη στον άνθρωπο, ώστε κάθε στιγμή να συνειδητοποιεί πως βρίσκεται εδώ στην Γη για κάποιο σκοπό. Και αυτό τον σκοπό καλείται να τον ζήσει και να τον εκφράσει. Είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ. Και αυτός είναι να ομολογήσουμε τον Θεό ως εν Ουρανώ και επί της Γης! Να τον ομολογήσουμε μέσα σε συνθήκες διττότητας, υφιστάμενοι τον εναντιωτικό παράγοντα.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να ομολογήσουμε το απόλυτα αγαθό, το απόλυτα δίκαιο, την ζωή στην υψηλότερή της δόνηση και ευλογία. Τα έργα, λοιπόν, τα βλαβερά, είναι τα έργα τα μάταια, τα έργα τα νεκρά! Τα έργα που δεν απευθύνονται προς την ζωή, που δεν ποτίζουν το Δέντρο της Ζωής του κόσμου! Τα έργα που δεν γονιμοποιούν συνθήκες ζωής για κάθε πλάσμα!
Τα έργα που δεν κάνουν τον κόσμο αυτόν ομορφότερο! Αυτά είναι τα έργα τα μάταια. Καθώς είμαστε μέσα στον χρόνο και ο χρόνος αυτός της υλικής μας ζωής θα έχει τέλος -εκτός φυσικά αν ο Ραφαήλ αποφασίσει διαφορετικά!- θα πρέπει να μας απασχολεί τι κάνουμε μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο! Όχι τόσο με την έννοια του να κάνουμε «μεγάλα» πράγματα, μεγάλες πράξεις ή μεγάλες κινήσεις -που μακάρι να τις κάνουμε κι αυτές!- αλλά κυρίως να δούμε πώς διαχειριζόμαστε την απλή, ταπεινή μας καθημερινότητα, πώς στεκόμαστε μέσα στις προκλήσεις της κάθε μέρας.
Γιατί κάθε μέρα είναι ένας κύκλος. Μια πλήρης κατάσταση. Κάθε στιγμή, κάθε ώρα στον χρόνο της μέρας μας, κάθε μέρα, είναι πρόκληση για να δούμε πού στεκόμαστε. Είμαστε από την πλευρά του Χριστού, εκεί όπου μας κάλεσε να συλλειτουργήσουμε ως συνυπεύθυνοι για την πορεία του κόσμου; Ή είμαστε στην ματαιότητα; Αυτές είναι εξ άλλου οι δυο μας επιλογές:
Χριστός ή ματαιότητα!
Γιατί αν δεν είμαστε με τον Χριστό, με το φως δηλαδή και την χαρά του Όντος, με την αναστάσιμη δύναμη του να τα κάνουμε όλα καινούργια για μας και τον κόσμο, τότε είμαστε στην ματαιότητα. «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης!» Αυτό που ο Εκκλησιαστής διακήρυξε πριν τον Χριστό και που ο Χριστός αναίρεσε με το «Χαίρειν»! Την χαρά!
Ο Χριστός είπε στον άνθρωπο να έχει χαρά! Μόνον η χαρά ακυρώνει την ματαιότητα! Ο Χριστός είναι η ίδια η χαρά! Είναι ταυτόσημος με την χαρά! Είναι η Ζώσα Ζωή, η ατραυμάτιστη, που δεν έχει αρχή και τέλος! Και που εμβαπτιζόμενος ο άνθρωπος μέσα της, ζει την ζωή του στην υψηλή της δυνατότητα! Στην έξαρση τής απόδοσής της αδιάλειπτα και απειρότροπα ως φως!
*
Το Ευαγγέλιο από τον Μάρκο, και μας λέει μια συγκλονιστική ιστορία -όπως συγκλονιστικές είναι, εξάλλου, όλες οι ιστορίες που μας αφηγούνται οι Ευαγγελιστές. Τα αποσπάσματα που διαλέγει η Εκκλησία κάθε Κυριακή, μας δείχνουν κάθε φορά μια διαφορετική πτυχή από την όλη ιστορία που αφορά τον άνθρωπο. Καθώς ο Χριστός με τους μαθητές του, ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα, ο Χριστός τους αποκάλυψε τι μέλλει γενέσθαι: «Ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται!» Τους είπε πως θα τον συλλάβουν, θα τον βασανίσουν, θα τον εμπτύσουν, θα τον χλευάσουν, και στο τέλος θα τον σταυρώσουν. Και πως την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί!
Είναι καταπληκτικό ότι μετά από αυτή την συνταρακτική αποκάλυψη του Χριστού προς τους μαθητές του, ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος -οι περίφημοι υιοί του Ζεβεδαίου, οι υιοί της βροντής, οι ισχυρότεροι, ίσως, πνευματικά από τους μαθητές του, τού υπέβαλαν το εξής αίτημα: «Θέλουμε να μας βεβαιώσεις ότι θα κάνεις για μας ό,τι σου ζητήσουμε. Ότι θα είμαστε στην δόξα σου ο ένας εξ αριστερών και ο άλλος εκ δεξιών» -«Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Μπορείτε εσείς να πιείτε το ποτήριο που πίνω εγώ; Μπορείτε εσείς να βαπτιστείτε στο βάπτισμα που βαπτίζομαι;» Και εκείνοι απάντησαν: «Μπορούμε!»
Οι απόστολοι πριν την Πεντηκοστή δεν ήταν παρά χώμα. Εκείνοι ήταν χώμα και ο Χριστός πνεύμα! Χώμα ήταν, σαν κι εμάς! Σκεφτείτε πως λίγο πριν το τέλος, ζητούσαν από τον Χριστό πρωτοκαθεδρίες! Και όταν τους ρώτησε αν μπορούν να πιουν το ποτήριό του, απάντησαν πως ναι, μπορούν! Η αλήθεια είναι ότι εκ των υστέρων όλοι οι απόστολοι -εκτός του Ιωάννη- μαρτύρησαν! Και ο Χριστός τους απαντά: «Το ποτήριο θα το πιείτε και θα βαπτιστείτε στο βάπτισμα μου. Το να καθίσετε όμως δεξιά και αριστερά στην δόξα μου δεν είναι στο δικό μου χέρι. Ουκ έστιν εμού δούναι, αλλ’ οις ητοίμασται»!
Οι υπόλοιποι δέκα μαθητές αγανάκτησαν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, λέει ο Μάρκος, λες κι εκείνοι δεν συμμερίζονταν την ίδια χωμάτινη λογική! Αυτήν που η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κυριολεκτικά ανατίναξε! Και μέσα σ’ αυτούς τους απλοϊκούς και αθώους με όλα τα ανθρώπινα συμπαρομαρτούντα μαθητές, το Άγιο Πνεύμα δημιούργησε τους αποστόλους που αιώνες τώρα στηρίζουν πνευματικά την ανθρωπότητα. Και ο Χριστός μέσα από αυτούς εγκατέστησε την Πύρινη Δύναμη στην Γη!
Πριν την Πεντηκοστή δεν ήταν παρά άνθρωποι που ζητούσαν την δικαίωση και την ανταμοιβή τους! Είδαμε στην συνέχεια πόσο τα γεγονότα τους ταπείνωσαν. Κατ’ αρχάς στην Γεθσημανή, όταν ο Κύριος τους παρακαλούσε να μείνουν άγρυπνοι και εκείνοι κοιμήθηκαν! Δεν μπόρεσαν ούτε να μείνουν άγρυπνοι σε εκείνη την συνταρακτική νύχτα της αγωνίας όπου ο ιδρώτας ως κόμποι αίματος έσταζε από το πρόσωπο του Χριστού, καθώς έβλεπε το μαρτύριο και την ίδια ώρα το φοβερό μυστήριο του Θεού που λάμβανε χώρα στην Γη…
Οι μαθητές του αποκοιμήθηκαν! Στην συνέχεια είδαμε τον Πέτρο να τον αρνείται τρεις φορές! Ο Πέτρος τον πρόδωσε εξ ίσου με τον Ιούδα! Δεν ήταν καθόλου μικρότερη η προδοσία του Πέτρου όταν τον αρνήθηκε. Απλώς είχε τον χρόνο να μετανοήσει και να επανέλθει. Ενώ ο Ιούδας αυτοκτόνησε! Έτσι έχασε την δυνατότητα να επανέλθει. Σ’ αυτόν τον μαθητή που τον αρνήθηκε, ο Χριστός παρέδωσε το κλειδί του παραδείσου!
Αυτό το λέω γιατί πολλές φορές νιώθουμε ανάξιοι ή αυτοκαταδικαζόμαστε. Θεωρούμε ότι όλα αυτά τα μεγάλα αφορούν κάποιους άλλους, εκλεκτούς και άμεμπτους. Όμως ο Πέτρος πριν την Πεντηκοστή ήταν εκείνος που αρνήθηκε τον Χριστό! Και μετά συνετρίβη.
Ας αναλογιστούμε πως ούτε η προδοσία απέναντι στον Χριστό δεν μπορεί να καταδικάσει τον άνθρωπο αν μετανοήσει! Στην Σταύρωση, εξ άλλου, μόνον οι γυναίκες, οι Μαρίες -η Μητέρα του, η Μαγδαληνή, η Μαρία του Κλωπά- και ο Ιωάννης παραβρέθηκαν. Οι υπόλοιποι φοβήθηκαν!
Μας δείχνει λοιπόν το Ευαγγέλιο τα μεγέθη: ο Χριστός ήταν λίγο πριν την τελική ευθεία του μαρτυρίου του, και οι επιφανείς μαθητές του τού ζητούσαν ως μοναδική χάρη να τους βάλει αριστερά και δεξιά στην δόξα του! Τότε ο Χριστός είπε εκείνα τα φοβερά λόγια που πολύ λίγο τα έπραξε η ανθρωπότητα στην συνέχεια, καθώς και η Εκκλησία στην πορεία της, και οι άλλοι «πνευματικοί» χώροι που υποτίθεται ότι απεργάζονται το καλό και το αγαθό, την δικαιοσύνη και την αποκατάσταση του ανθρώπου:
«Αυτός που θέλει να είναι μέγας, ας είναι υπηρέτης! Και ο πρώτος, ας είναι ο έσχατος δούλος όλων! Βλέπετε με τι μανία ζητούν οι μεγάλοι να κατακυριεύσουν τα έθνη! Αυτό που ο Θεός ζητά, είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει! Δεν ήρθε για να διακονηθεί αλλά για να διακονήσει…» Και όσοι είναι μαζί του το ίδιο πράττουν: την διακονία του κόσμου!
Βλέπουμε όλο το πνεύμα της αλήθειας μέσα στους λόγους του Χριστού, και όλη την αντιστροφή του ανθρώπου μέσα στους αιώνες. Το πώς ο άνθρωπος διαχειρίζεται την εξουσία που έχει ή νομίζει ότι έχει! Και πόσο δεν μπορεί να δει τον ρόλο του έξω από τα στερεότυπα που του προσφέρουν ανάδραση της έξωθεν μαρτυρίας και παντοειδή οφέλη.
Ενώ, η αξία του ανθρώπου βρίσκεται απλώς στο ότι είναι παιδί του Θεού! Αυτή είναι η αξία του! Αντιθέτως ο άνθρωπος μετρά την αξία του καθώς και την αξία των συνανθρώπων του από την εξωτερική προσωπικότητα που διαμορφώνει κανείς στην Γη, η οποία μπορεί να είναι γοητευτική, ενάρετη, μορφωμένη κ.λπ. Γνωρίζουμε όμως πως δεν είναι παρά ένα κέλυφος το οποίο δεν αντιστοιχεί πάντοτε με την εσωτερική ποιότητα του ανθρώπου, με την ψυχή του!
Γι’ αυτό και η προσωπικότητα που διαμορφώνει ο άνθρωπος δεν του εξασφαλίζει την επαφή του με την Ζώσα Ζωή, την συνέχιση δηλαδή της ζωής του. Αυτό που ο Χριστός δίδαξε στην ανθρωπότητα είναι τέτοιου βάθους που ακόμα ο άνθρωπος δεν τολμά να το δει έως τέλους. Το βλέπει με δόσεις, το βλέπει μέσα από ερμηνείες που προσπαθεί να αποδώσει, φιλοσοφικού περιεχομένου, το βλέπει ιδεαλιστικά, δεν μπορεί όμως να το δει στο οντολογικό και θεουργικό του περιεχόμενο.
Εκείνο στο οποίο ο Χριστός κάλεσε τον άνθρωπο ήταν να του δείξει έναν άλλο κόσμο.
Ο Χριστός τον πήρε κοντά του σ’ όποια μορφή τον συνάντησε. Είναι καταπληκτικό να δει κανείς κατ’ αρχάς το πώς επέλεξε τους μαθητές του μέσα από μια απλή, ποιητική θα έλεγε κανείς κίνηση. «ΕΛΑ!» Πάμε! Ήρθαν κοντά του με εντελώς απλό τρόπο. Και τον ακολούθησαν. Και μαζί με τους δώδεκα τον ακολούθησε πλήθος κόσμου. Όλος αυτός ο κόσμος που ακολούθησε τον Χριστό ζούσε μαζί του. Κοιμόταν, έτρωγε μετακινιόταν μαζί του!
Αυτός ο κόσμος τον ακολούθησε έτσι όπως ήταν: άλλοι όντες παντρεμένοι, άλλοι ανύπαντροι, άλλοι με τα παιδιά τους μαζί! Όπως τους βρήκε! Η ζωή τους παραδόθηκε στον Χριστό, σ’ εκείνον εξάλλου που τους έπλασε, που τους την έδωσε. Και τους πήρε κοντά του όπως τους συνάντησε! Δεν έβαλε καμιά προϋπόθεση, ούτε τους έκρινε -ποιοι ήταν οι αθώοι και ποιοι οι ένοχοι και οι αμαρτωλοί!
Όλο αυτό τον κόσμο τον πήρε μαζί του και του έδειξε μιαν άλλη κατάσταση πραγμάτων που η δική του παρουσία στην Γη μετέφερε.
Ο Χριστός δεν ήταν «διδακτικός», όπως βλέπουμε και από τα Ευαγγέλια. Απλώς ξεδίπλωνε τον κόσμο του Πατέρα του όντας σε πλήρη ενότητα μαζί του, δείχνοντας στον άνθρωπο αυτή την χρυσή γραμμή που έλεγα προηγουμένως, η οποία τον ενώνει με την Πηγή του. Όπως είπε ο Χριστός, εκείνοι που θα υπομείνουν έως τέλους, εκείνοι θα σωθούν πνευματικά! Εκείνοι, δηλαδή, που αντέχουν να ομολογήσουν αυτό που η συνείδησή τους έζησε στο πρόσωπο του Χριστού αναγνωρίζοντας τον Υιό του Θεού! Αυτή η ομολογία σφράγισε την πνευματική τους τύχη.
Από τότε πολλά έχουν αλλάξει εξωτερικά στην ανθρωπότητα. Όμως το ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Ο τρόπος που μέσα στους αιώνες ο άνθρωπος καλείται να επανέλθει στο σημείο της επαφής του με το Όλο πράγμα -καθώς παραμένει συλλογικά σε ανοικτή υπαρξιακή εκκρεμότητα- είναι ακριβώς ο ίδιος.
Και αυτό που ζήτησε ο Χριστός από τον άνθρωπο και μοιράστηκε μαζί του, ήταν μια άλλη καθημερινότητα καθαρή, φωτεινή, στην διάθεση του Θεού! Και αυτό το ευλόγησε, το κατέδειξε και το σφράγισε με την Πεντηκοστή, καθώς είπε: «Εγώ θα φύγω, αλλά θα σας στείλω τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας!» Εκείνος ο κόσμος που άντεξε να μείνει κοντά του εσωτερικά, πνευματικά, αναστήθηκε μέσα από την πύρινη δράση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό είναι και το μήνυμα που μας αφορά.
Καθώς τα γεγονότα αυτά είναι πνευματικά, λειτουργούν στο άχρονο, δηλαδή κάθε στιγμή. Αυτό που αναβιώνουμε το Πάσχα, η ιερή ιστορία του Χριστού, στην πραγματικότητα είναι η ιστορία κάθε στιγμής μας. Κάθε στιγμή όλο αυτό το ιερό δρώμενο λαμβάνει χώρα. Και κάθε στιγμή για τον άνθρωπο η πρόκληση είναι ίδια:
Χριστός ή ματαιότητα!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου