Ποτέ δεν έγινε άλλο τίποτα από φως!

Όλο το ζήτημα είναι η επανασύνδεσή μας με τον Θεό! Εκεί είναι το σημείο το καίριο. Αυτό που πρέπει όλοι να δούμε: την επανασύνδεση μας με τον Θεό! Να αντιληφθούμε πως ο Θεός δεν είναι κάτι για να το κατανοήσουμε ή να το ερμηνεύσουμε! Είναι η ίδια μας η ζωή, ο ίδιος μας ο εαυτός που καλούμαστε να ζήσουμε.

Το νήμα αυτό που μας έδωσε ο Ραφαήλ και το οποίο ξετυλίγουμε οδηγεί εκεί ακριβώς: στην επανασύνδεση με τον Θεό! Έχουμε σχέση περιστασιακού έρωτα μαζί του! Δεν είμαστε σταθερά μέσα στην Ζώσα Παρουσία του. Γι’ αυτό και ο νους μας πολεμά, γι’ αυτό και ασθενούμε, γι’ αυτό και αποθαρρυνόμαστε, γι’ αυτό και δεν νιώθουμε την έξαρση αυτή της ζωής που χρειάζεται για να μιμηθούμε το αδιαλείπτως εργάζεσθαι του Θεού! Συνεχώς, δηλαδή, η ζωή μας να είναι συντονισμένη με το ρεύμα της ζωής, ώστε να είμαστε παρόντες στον εαυτό μας.

Το Ευαγγέλιο μιλάει για την επίσκεψη του Χριστού στην Βηθανία,στο σπίτι του «τεθνηκότος» Λαζάρου, τον οποίο ανέστησε. Πήγε, λοιπόν, ο Χριστός να δειπνήσει στο σπίτι του, όπου η αδελφή του η Μάρθα διακονούσε μετά ζήλου. Και ο Χριστός την επιτίμησε λέγοντας: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζεις περί πολλά, ενός δε έστι χρεία».

Είναι ένα σημείο που μας δείχνει ότι δεν φτάνει η καλοσύνη μας, ακόμα και τα καλά μας έργα -αφού η Μάρθα από αγάπη προς τον Κύριο διακονούσε. Όμως ο Χριστός δεν ήθελε αυτό. Ήθελε την εσωτερική της εγρήγορση, ήθελε την παρουσία της σ’ αυτό το μυστικό σημείο του εαυτού από το οποίο απουσίαζε! Δεν ήταν παρούσα εκείνη την στιγμή στην παρουσία του Χριστού. Και ο Χριστός την επιτίμησε.

Σκληρό! Ήταν μάλιστα η οικογένεια αυτή οι αγαπημένοι του φίλοι -ο Λάζαρος και οι αδελφές του. Δεν δίστασε όμως ο Χριστός να πει αυτή την κουβέντα που μας αφορά όλους. Το ζητούμενο παραμένει ένα: η επαφή μας με τον Θεό! Αν δεν στεκόμαστε σ’ αυτό το σημείο, όπου αλλού και αν βρισκόμαστε, σε όποιο άλλο ευάρεστο σημείο για τον νου ή για τους άλλους ή για οποιασδήποτε μορφής δεοντολογία, δεν είμαστε στο σημείο που πρέπει.

Το μήνυμα του Ραφαήλ σήμερα, είναι η επανασύνδεσή σας με τον Θεό! Κάποιες φορές όλοι φτάσαμε  -φτάνουμε- σε κάποια σημεία υψηλά, αλλά εκεί που πάει κανείς να βγει από την σφαίρα της ψευδαίσθησης στον ανοιχτό ορίζοντα του φωτός, ξαναγλιστράει και ξαναμπαίνει στο μαγκανοπήγαδο του «κάρμα»!

Και αυτό συμβαίνει και στην παρούσα ζωή και στο ταξίδι της ψυχής: νικά η βαρυτικότητα της συνείδησης η οποία θέτει τον άνθρωπο υπό τον νόμο και των συνεπειών του. Δυσκολεύεται η ψυχή να σταθεροποιηθεί στο φως με ένα τρόπο τέτοιο που να μπορεί να ζει με ασφάλεια την ύπαρξη της εντός της ροής του όλου πράγματος.

Δεν μας δικαιώνουν οι καλές μας στιγμές, ούτε οι μεγάλες μας αποφάσεις, ούτε τα μεγάλα σημεία και οι μεγάλες μας πράξεις όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ασφαλώς οδηγοί για να αντιληφθούμε πρωτίστως την αγάπη του Θεού και την δική μας την αγάπη -ως αντίδωρο προς την αγάπη του Θεού.

Αλλά αν δεν σταθεροποιηθεί η σύνδεση μας μαζί του, κάθε στιγμή θα κινδυνεύουμε, με την έννοια ότι θα υποκείμεθα στον πόνο, στην φθορά, στην αμφιβολία, και θα ζούμε αυτή την τραγική απόσταση από το νήμα της ζωής -που εντούτοις είναι μέσα μας! Είμαστε εμείς οι ίδιοι! Και όμως αδυνατούμε να το ζήσουμε.

Η Μαρία, αντιθέτως, κινήθηκε εσωτερικά, πήρε μύρο και έπλυνε τα πόδια του Χριστού και τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Αυτό σκανδάλισε τον Ιούδα! Γιατί ξόδεψε τόσα χρήματα που θα μπορούσε να δώσει στους φτωχούς! Βλέπουμε την πλήρη πνευματική του απουσία όσον αφορά τα δρώμενα. Ο Χριστός απάντησε: «Τους φτωχούς θα τους έχετε πάντοτε. Εμένα δεν θα με έχετε πάντοτε. Αφήστε την να κάνει αυτό που κάνει, γιατί για τον ενταφιασμό μου το κάνει!»

Και προσθέτει ο Ιωάννης πως ο Ιούδας κρατούσε το ταμείο, και πως δεν νοιαζόταν πράγματι για τους φτωχούς αλλά για τα έσοδα του ταμείου από το οποίο έκλεβε! Ο Χριστός, λοιπόν, έξι μήνες πριν το Πάσχα επισκέπτεται το σπίτι του φίλου. Και από ό,τι φαίνεται από την περιγραφή, διανυκτέρευσε εκεί. Κόσμος πολύς εισέρρευσε, ο οποίος ήθελε να δει τον αναστημένο Λάζαρο, αφού είχαν ακούσει τα νέα.

Άλλοι πάλι εκ των αρχιερέων πήγαν εκεί με πρόθεση να τον σκοτώσουν, ώστε να μην είναι ζωντανός και να μαρτυρείται το θαύμα του Χριστού. Το θαύμα αυτό τους έφερνε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί θα έπρεπε να παραδεχτούν πως αυτός που ανασταίνει νεκρούς δεν μπορεί παρά να είναι ο Μεσσίας! Ο αναμενόμενος! Και τότε πώς θα μπορούσαν να οργανώσουν τα σχέδια τους για την εξόντωση του!

Την επαύριο εισέρχεται ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα, και ο κόσμος τον υποδέχεται με βάγια και Ωσαννά! «Ωσαννά εν τοις υψίστοις ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ο βασιλεύς Ισραήλ!» Οι Εβραίοι είχαν πάντοτε την προσδοκία ότι θα έρθει ο Μεσσίας, ο Βασιλεύς, ο οποίος θα αποκαταστήσει το Ισραήλ και θα το οδηγήσει στην πνευματική του δόξα -αυτό ως καλή εκδοχή της ιστορίας.

Ο Χριστός όμως εισήλθε στα Ιεροσόλυμα επί πώλου όνου, σε ένα γαϊδουράκι πάνω και καθόλου ως μεγαλοπρεπής βασιλιάς. Ήταν ήδη μόνο λίγες μέρες πριν την σταύρωσή του! Οι ίδιοι άνθρωποι που τον επευφημούσαν και ήταν μάρτυρες των θαυμάτων του, ακόμα και της ανάστασης νεκρών, λίγες μέρες μετά, όταν ρωτήθηκαν ποιον προτιμούν να σταυρωθεί, ο Βαραββάς ή ο Χριστός, διάλεξαν τον Χριστό: «Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν!»

Είναι τρομερά αυτά τα μεγέθη: από το Ωσαννά στην Σταύρωση! Αυτή είναι η επί της Γης ζωή του Υιού του Ανθρώπου. Ο Χριστός γνώριζε αυτά τα οποία έμελλε να γίνουν! Εντούτοις πορεύτηκε με πολύ μεγάλη απλότητα ακόμη και τις τελευταίες ημέρες, και με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Πατέρα του.

Αυτό το Πάσχα το μήνυμα για μας είναι να έχει το βάθος που δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα όλη η ιερή Ιστορία: από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, στην συνέχεια όλη η διαδρομή, ο Μυστικός Δείπνος, η προδοσία, η Γεσθημανή, η Σταύρωση, ο θρήνος μέχρι την μεγαλειώδη ανάσταση και την εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές, καθώς και την διαβεβαίωση πως θα είναι πάντοτε μαζί μας!

Η αναβίωση αυτής της ιερής αρχετυπικής ιστορίας έχει νόημα και αξία αν μπορέσουμε να ζήσουμε τον Χριστό! Αν αυτό δεν το καταφέρουμε αυτές τις ημέρες που είναι ευνοϊκές με τις Λειτουργίες και την προετοιμασία για την Ανάσταση, δεν έχει κανένα νόημα: ο χρόνος θα παραμένει συμβατικός, χρόνος εκτός του κέντρου μας, εκτός της ψυχής μας, εκτός του λόγου που είμαστε στην Γη.

Η καρδιά της όλης ιστορίας για να βαθύνουμε όσον αφορά την προσέγγιση μας προς τον Θεό είναι το να συγχωρήσουμε! Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, τους άλλους, τους «εχθρούς», όλους εκείνους που τους έχουμε χρεώσει δίκαια και άδικα, και κυρίως τον ίδιο τον Θεό που έχουμε πιο πολύ από όλους χρεωμένο! Επειδή δεν ανταποκρίνεται άμεσα στην λίστα των αιτημάτων μας!

Αν κάνουμε αυτή την προετοιμασία, θα έχει ένα νόημα η αναμονή των δώρων της Ανάστασης και της ευωχίας που ακολουθεί, όπως συνταρακτικά την περιγράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον περίφημο πανηγυρικό του λόγο που διαβάζεται το βράδυ της Ανάστασης. Την θριαμβευτική νίκη του Χριστού επί του θανάτου και την πρόσκληση όλων στην Τράπεζα της μεγάλης Γιορτής.

Είναι τόσο μεγάλο το γεγονός και τόσο γενναιόδωρος ο Οικοδεσπότης, που είναι όλοι προσκαλεσμένοι για να λάβουν τα δώρα τους! Ο Χριστός είναι βέβαιον ότι θα μας δώσει τα δώρα μας! Το ζήτημα είναι εμείς να ετοιμαστούμε! Να είμαστε ευπρεπείς! Αυτό που ειπώθηκε για την συγνώμη, ας μη μείνει λέξη κενή.

Εν πρώτοις μπορεί να πούμε όλοι πως έχουμε συγχωρήσει. Το πόσο έχουμε συγχωρήσει φαίνεται εξάλλου από την συμπεριφορά μας και το πώς συνυπάρχουμε με τους άλλους!

Να ζητήσουμε συγνώμη από τον άγγελό μας, ον αυτό που είναι στην Γη και μας μεταφέρει ουρανό, μας θεραπεύει, μας προστατεύει, μας οδηγεί, μας επεκτείνει και μας έχει στην αγκαλιά του με μια προοπτική, όχι μόνο να διασωθούμε πνευματικά, αλλά να υπηρετήσουμε το έργο του Θεού στην Γη.

Όλα αυτά τα χρόνια είναι αποδέκτης κάθε λογής συμπεριφορών με λόγια, με σιωπές, με πράξεις, με παραλείψεις, με απουσίες…

Να καθαρίσουμε τον εαυτό μας τόσο όσο να του επιτρέψουμε να δει μπροστά στο πού βρισκόμαστε. Και αν δεν μπορούμε να το δούμε, να προσευχηθούμε στον Θεό να μας το δείξει. Γιατί πνευματική ζωή χωρίς προσευχή δεν υπάρχει. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικό ή κάτι να καταλάβουμε ή να διδαχτούμε. Το ζήτημα είναι να πράξουμε. Να επανανακαλύψουμε τα «βασικά», τα θεμελιώδη. Διαφορετικά δεν πάμε πουθενά!

Το μήνυμα είναι να κάνουμε reset, ισχυρή επανεκκίνηση. Αυτή η επανεκκίνηση ας έχει το περιεχόμενο της μετάνοιας! Να ζητήσουμε εσωτερικά συγνώμη από τον Θεό και από τα πρόσωπα που υπηρετούν το έργο του Ραφαήλ. Και κυρίως να ζητήσουμε γονατιστοί συγνώμη από τον εσωτερικό μας εαυτό, τον οποίο τόσο πολύ ταλαιπωρούμε και περιορίζουμε. Γιατί αυτό είναι όλο το ζητούμενο.

Να ζητήσουμε συγνώμη από τον Χριστό που είναι μέσα μας! Και να συνομιλήσουμε μαζί του. Τότε μόνο έχει νόημα η προσευχή μας. Να συνομιλήσουμε στο βάθος εκείνο που η ψυχή μας να νιώσει ότι εισακούεται! Όσο νιώθουμε πως οι προσευχές μας δεν εισακούγονται, σημαίνει ότι δεν κατατιθέμεθα στο καρδιακό μέγεθος, εκεί όπου ο Θεός μπορεί να μας εισακούσει. Αλλά ακόμα και για να προσευχηθούμε, μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια του!

Να είμαστε, δηλαδή, σε εγρήγορση! Να επικεντρωθούμε! Αυτό, εξάλλου, μας λέει και ο λόγος του Χριστού: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζεις περί πολλά, ενός δε έστι χρεία!»

Άνθρωποι καλοί που είδαν, γνώρισαν, τους δόθηκαν πράγματα απουσιάζουν. Κάνουν κάτι άλλο, για το «καλό», όπως η Μάρθα του Ευαγγελίου. Δεν είναι άνθρωποι του κακού, ούτως ή άλλως! Το ζήτημα είναι τι κάνουμε μπροστά στην πρόκληση των χωροχρονικών γεγονότων της ζωής μας, στο ότι για κάποιο λόγο ήρθαμε τόσο κοντά στο φαινόμενο «Ραφαήλ» -πώς το διαχειριζόμαστε. Αυτή η παρουσία ή η απουσία κάτι λέει για το πού βρισκόμαστε. Κι αυτό που λέει είναι να διορθώσουμε το τιμόνι όσο έχουμε ακόμα καιρό!

Ήδη, έχουν δει τον κομήτη για τον οποίο μας έχει ενημερώσει  από χρόνια ο Ραφαήλ! Και μάλιστα ερασιτέχνες. Έγινε ανακοίνωση. Είναι τερατώδης, και έρχεται τον Νοέμβριο! Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: είτε να πέσει πάνω μας, είτε με κάποιο τρόπο να βγει από την πορεία του ή να αφομοιωθεί από τον ήλιο. Πάντως είναι προ των πυλών! Και η ΝΑΣΑ αναγκάστηκε να το παραδεχτεί.

Δεν είναι καθόλου αστείο! Ο κίνδυνος είναι τεράστιος! Και θα πείτε, εμείς μπορούμε να τον σταματήσουμε; Ο Θεός θα κάνει αυτό που εκείνος θα αποφασίσει. Στα χέρια του είναι η απόφαση τι θα γίνει με την Γη και με όλους μας. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε εμείς με τον εαυτό μας! Τι ρόλο εμείς αποδεχόμαστε να παίξουμε. Γιατί αυτό είναι όλο το ζήτημα. Αν αποδεχόμαστε ότι βρεθήκαμε εδώ, κάτω από την ευλογία του Ραφαήλ, για κάποιον σκοπό!

Πολλοί τον έχουν χάσει εντελώς αυτόν τον σκοπό! Ίσως λόγω της εξοικείωσης, ίσως από το γεγονός ότι δεν είμαστε μια σχολή με τους όρους του συστήματος που γνωρίζει ο άνθρωπος. Εμείς δεν επιβάλλουμε τίποτα. Ανοιχτός αγρός! Ο Ραφαήλ μας προσκάλεσε όλους ως ελεύθερα όντα! Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να χάσει κανείς από τα μάτια του αυτό που συμβαίνει! Γιατί αν εσύ δεν το ζεις, για σένα δεν συμβαίνει τίποτα!

Πολλοί από τους παρόντες αλλά και τους απόντες έχουν χάσει τον στόχο τους! Είναι εδώ γιατί έχουμε αναπτύξει σε ένα βαθμό αισθήματα αγάπης και φιλίας, και αυτό είναι παρήγορο. Υπάρχει και ο σεβασμός προς τον αρχάγγελο. Δεν υπάρχει όμως η παρουσία εκείνη που ζήτησε ο Χριστός από την Μάρθα!

Μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά, ενός δε έστι χρεία! Και θα ελεγχθούμε γι’ αυτό! Ο άνθρωπος μπορεί φαινομενικά να μπορεί να πράττει ό,τι θέλει, είναι ελεύθερος να είναι όσο ασεβής επιλέγει, ο ίδιος του ο εαυτός όμως θα τον ελέγξει! Ο χιτών του θα τον ελέγξει, «ότι δεν είναι του νυμφώνος»… Ο Χριστός, η Κρίση κ.λπ. είναι ο ίδιος μας ο θεϊκός εαυτός, η θειότητα μας που μας ελέγχει! Είναι εκείνο ακριβώς μέσα μας που πνίγεται, δυσανασχετεί, ζητά να ελευθερωθεί και ταυτόχρονα να μας ελευθερώσει!

*

Ο Απόστολος μιλάει για το χριστιανικό ήθος. Το ήθος αυτό δεν είναι άλλο από την καλοσύνη! Μια καλοσύνη που συνδέεται άρρηκτα με την επιείκεια και την συγχωρητικότητα. Γι’ αυτό, εξάλλου, μιλήσαμε για την συγχωρητικότητα ως το θεμέλιο της προετοιμασίας μας για την Ανάσταση. Να συγχωρήσουμε!

Να ξέρετε πως ό,τι λέγεται είναι καθαρό από κάθε κρίση! Ενώπιον Θεού όλοι αθώοι! Αν δεν συγχωρήσουμε, δεν πάμε πουθενά!

Όλοι εκείνοι που απουσιάζουν ενώ γνώρισαν την ευλογία και την χάρη του Ραφαήλ, δεν βρίσκονται στο ζων σημείο του εαυτού τους που επιτρέπει να πάμε εκεί όπου δεν πάτησε ποτέ κανείς! Στην πτήση με το πνευματικό σκάφος που ονομάσαμε Startrek! Το πνευματικό σκάφος αυτό υπάρχει, είναι εδώ, και είμαστε όλοι προσκαλεσμένοι και ευπρόσδεκτοι.

Η καλοσύνη ως χριστιανικό ήθος δεν είναι περιστασιακή συναισθηματική, συγκινησιακή εκδήλωση προς τους συνανθρώπους μας. Όταν λέμε καλοσύνη μιλάμε για την αλήθεια Δεν υπάρχει καλό χωρίς αλήθεια! Και αλήθεια είναι ο Θεός, το Πνεύμα της Αληθείας. Το καλόν είναι ο ίδιος ο Θεός!

Αντιθέτως, η κακία είναι ψέμα! Και πατήρ του ψεύδους είναι ο διάβολος, όπως τον απεκάλεσε ο Χριστός. Όταν μιλάμε δηλαδή για το καλό, μιλάμε για την αλήθεια, και όταν μιλάμε για την αλήθεια μιλάμε για το καλό. Λέει ο απόστολος Παύλος: «Να χαίρεστε εν Κυρίω πάντοτε!» και συνεχίζει επαναλαμβάνοντας, «Να χαίρεστε!» Ξεκινάει με την ουσία του Χριστού, την χαρά!

Όλο παίζεται στην χαρά! Και η χαρά μας είναι η μαρτυρία και η βεβαίωση για το πού βρισκόμαστε πνευματικά. Αν θέλουμε να δούμε πού βρισκόμαστε πνευματικά, ας κοιτάξουμε πόση χαρά έχουμε! Η χαρά δεν είναι μόνον το συναίσθημα που γνωρίζουμε, και που κι αυτό ευάρεστο είναι και μακάρι να το έχουμε.

Μιλάμε για το ήθος που διδάσκει η Ορθοδοξία, το ευχαριστιακό, δοξαστικό ήθος. Το βάθος εκείνο της εν Χριστώ χαράς στην οποία αναφέρεται ο Παύλος. «Να χαίρεστε εν Κυρίω!» Να γνωρίσουμε, λέει, την καλοσύνη της επιείκειας που οφείλουμε στους ανθρώπους.

Επιείκεια σημαίνει δεν σε κρίνω, σε συγχωρώ, χωρώ μαζί σου. Γιατί ο Θεός χωρεί μαζί με όλους μας. Σε αγαπώ, δεν σε αποκλείω, δεν σε καταδικάζω, είμαι εδώ, διατίθεμαι να σε βοηθήσω σε ό,τι θέλεις, και κυρίως σε ζω και σε καταθέτω μέσα στο μυστήριο της ενότητας, το μυστήριο του Θεού. Το ψεύδος έρχεται πάντοτε από τους λογισμούς.

Να προσέχουμε τους λογισμούς! Οι λογισμοί βαραίνουν την καρδιά και μας απομακρύνουν από την ειρήνη του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο μόνος που μεταφέρει την ειρήνη! Οι λογισμοί μας να είναι προς την αλήθεια, προς την σεμνότητα, προς την αγνότητα για να είναι προσφιλείς προς τον Θεό. Είπαμε πως η αλήθεια είναι το ίδιο το μυστήριο του Θεού, το Πνεύμα της Αληθείας που επικαλούμαστε κάθε φορά στο άνοιγμα των συναντήσεων μας.

Η απλότητα συνδέεται με την καθαρότητα του νου! Η αγνότητα δεν συνδέεται με τα σωματικά πάθη, όπως οι θρησκείες κατ’ εξοχήν την τοποθετούν, αλλά με τον νου. Την καθαρότητα του νου! Ο νους εξάλλου κινεί το σώμα! Μόνον ο καθαρός νους μπορεί να είναι αγνός!

Ο άνθρωπος είναι αγνός μόνον όταν έχει καθαρό νου. Όταν δηλαδή η καρδιά βούλεται το καλόν, το αγαθόν. Αυτό προσδιορίζει την καλοσύνη μας: η βούληση της καρδιάς. Η πρόθεση μας. Μια πρόθεση όχι απλώς του να μην βλάπτουμε τους άλλους, αλλά πρόθεση του να εμπιστευτούμε τον Θεό απόλυτα!

 Όλο το μυστήριο του Θεού για τον άνθρωπο, ώστε τα έργα του να είναι προσφιλή στον Θεό, βρίσκεται στο σημείο της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη στον Θεό λείπει, γι’ αυτό και υπάρχει τόση αστάθεια και μετεωρισμός. Εμπιστοσύνη σημαίνει πιστεύω στο Ένα! Είναι η επαναφορά στο μυστήριο της Ενότητας.

Δεν έχει εμπιστοσύνη αυτός που νιώθει μόνος του, αυτός που είναι απέξω και κοιτάζει εκείνο που θέλει να εμπιστευθεί. Αλλά το κοιτάζει από «απέναντι». Ενώ αληθινή εμπιστοσύνη είναι η πίστη που εμπεριέχουμε, η πίστη στο Ένα. Μέσα σ’ αυτό, το Ένα, είμαστε εμβαπτισμένοι! Αν μπορούσαμε να δούμε το πώς μας βλέπει ένα αγγελικό ον, θα βλέπαμε το πόσο συνδεδεμένοι είμαστε.

Όπως αναπνέουμε το οξυγόνο και το μοιραζόμαστε στον χώρο -είτε ο αέρας είναι καθαρός είτε βρώμικος-, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την ψυχική και πνευματική εκπομπή. Όλη αυτή η ενέργεια είναι ρεύμα μέσα στο οποίο κολυμπάνε οι ψυχές. Κολυμπάμε μέσα στις ψυχές των άλλων και ταυτόχρονα μέσα στην σφαίρα του Όλου πράγματος.

Είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, μαζί. Με τον ίδιο τρόπο που μας συνδέει το οξυγόνο, μας συνδέει και ο αιθέρας και το πνεύμα. Και να θέλουμε να αποκοπούμε από τους άλλους, αυτό δεν μπορεί να συμβεί! Πολλώ δε μάλλον να αποκοπούμε από τον Θεό. Ή να απομονωθούμε από τον Θεό! Μόνο στον νου μας μέσα μπορεί να συμβεί αυτό! Μόνο μέσα στην ψευδαίσθηση του νου!

Ο άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί ότι είναι «απέξω», ότι είναι «μόνος»! Ή ότι ο Θεός είναι «απέναντι», και οι συνάνθρωποι του ξένοι ή εχθροί. Έξω από αυτόν! Μόνο μέσα στον νου μπορεί να συμβαίνει αυτό, δεν συμβαίνει στον αληθινό κόσμο!

Το μόνο που πραγματικά συμβαίνει είναι φως! Τίποτα άλλο δεν συμβαίνει! Τίποτα δεν συνέβη ποτέ άλλο από ΦΩΣ! «Ποτέ δεν έγινε άλλο τίποτα από φως!» Ό,τι άλλο μας συμβαίνει πέρα από ΦΩΣ, είναι προϊόν του νου μας! Είναι λογισμός, ψευδαίσθηση, εικονική πραγματικότητα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Δεν έχει οντολογική υπόσταση! Έχει αρκετή «υπόσταση» όμως για να μας φθείρει, να μας ταλαιπωρεί, να μας πονά, να μας αρρωσταίνει και να μας φοβερίζει, να μας τρομοκρατεί!

Ή Χριστός ή ματαιότητα! Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είτε ζει την ενότητα με τον Θεό, με το Όλο πράγμα, και είναι μες στην Γιορτή του κόσμου, είτε είναι θεατής, «απέξω», και μ’ αυτό τον τρόπο σφραγίζει την θνητότητα και το τέλος του! Γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο να περάσουμε απ’ αυτή την ζωή αβρόχοις ποσί -ήδη πολλοί από μας έχουμε ζήσει το μισό της διαδρομής.

Το ζητούμενο είναι να αποφασίσουμε πού στεκόμαστε: είμαστε στο σημείο που ζήτησε ο Χριστός από την Μάρθα; «Ενός δε έστι χρεία» είπε, χωρίς καν να το προσδιορίσει ως αυτονόητο! Όλα τα άλλα είναι μάταια έργα! Ακόμα και αυτά που φαίνονται φιλανθρωπικά, και πράγματι κάνουν το «καλό», επιφέροντας θετικά αποτελέσματα στον κόσμο γύρω μας. Εντούτοις δεν είναι ζώντα έργα, αν εξαντλούνται στον κόσμο τούτο, αν δεν ποτίζουν το Δέντρο της Ζωής μας και το Δέντρο της Ζωής του κόσμου! Είναι έργα μάταια!

Ακόμα, δηλαδή, και τα «καλά» μας έργα είναι μάταια αν είναι προσφορές του εγώ και όχι κατάθεση της ψυχής στο μυστήριο της ενότητας! Αν παραμένει ως «προσωπική» επιλογή, επιλογή του εγώ έξω από το μυστήριο της ενότητας, ακόμα και το «καλό» παύει να είναι καλό!

Το ζητούμενο είναι να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χαλαρώσει από τον φόβο! Γιατί στην πραγματικότητα φόβος είναι αυτό που μας στήνει «απέναντι» στον κόσμο, απέναντι στους άλλους, απέναντι στον Θεό. Και ο φόβος είναι θάνατος!

Η αγάπη είναι πάντοτε το αντίδοτο του φόβου! Πάντοτε η αγάπη ακυρώνει τον φόβο! Αλλά αγάπη ως βούληση καρδιάς που συνδέεται με την πηγή της! Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς Χριστό! Ούτε «καλό» χωρίς Χριστό! Ούτε αλήθεια χωρίς Χριστό!

Τα προσφιλή προς τον Θεό έργα, τα σεμνά, αγαθά και αληθή έργα είναι εκείνα που κάνουν το βλέμμα του Θεού να στραφεί πάνω μας επιτρέποντας του να φέρει ειρήνη στον κόσμο μας!

Η ειρήνη είναι η σφραγίδα του Χριστού! «Ειρήνη ημίν!» έλεγε. Ας μείνουμε στο μέγα ζητούμενο της συγνώμης και της συγχωρητικότητας, κυρίως προς τον εαυτό μας! Γιατί αν δεν συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, δεν θα του επιτρέψουμε να συγχωρήσει!

Κανείς που δεν έχει συγχωρήσει τον εαυτό του δεν έχει συγχωρέσει κανέναν! Εάν νιώθετε δυσκολία να συγχωρήσετε, αυτή η δυσκολία δείχνει το πόσο δεν έχετε συγχωρήσει τον δικό σας εαυτό! Και ο εαυτός μας αξίζει της αγάπης, της συγχώρησης και της φροντίδας μας, της ευεργεσίας μας με κάθε τρόπο, γιατί είμαστε παιδιά του Θεού! Και όχι γιατί το αξίζουμε, σύμφωνα με τα αξιολογικά κριτήρια του εγώ! Του δικού μας και των άλλων.

Δεν ήρθαμε στην Γη για να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν! Δεν ήρθαμε να αποδείξουμε κάτι ο ένας στον άλλον, ότι είμαστε επιτυχημένοι, ωραίοι ή σπουδαίοι. Ούτε ήρθαμε να αποδείξουμε τίποτα στον Θεό! Ο Θεός όταν μας κοιτάζει, βλέπει εκείνο που ο ίδιος έφτιαξε. Και το παιδί του είναι τέλειο, αθάνατο, άμωμο!

Ο νους μολύνει αυτό που ο Θεός έπλασε αμόλυντο και άμωμο! Γι’ αυτό καλούμαστε εμείς που το μολύναμε να το καθαρίσουμε στην δική μας συνείδηση. Όχι στην συνείδηση του Θεού! Ούτε στην συνείδηση του αόρατου κόσμου, ο οποίος συμπαρίσταται και βοηθά με άπειρους τρόπους την πορεία μας μέχρι την τελική επανασύνδεση με τον Θεό!

Ας δούμε, την επανασύνδεση μας με τον Θεό μέσα στο βάθος της συγνώμης και της συγχωρητικότητας, και όχι αφηρημένα! Ας την δούμε μεταξύ ημών. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω όταν θα ξαναβρεθούμε την Κυριακή μετά το Πάσχα να βρεθούμε καινούργιοι!

Κανείς να μην έχει λογαριασμούς με κανέναν! Εξάλλου, όλα τα εγώ έχουν δίκιο! Το μεγάλο άδικο είναι να μην συγχωρούμε! Γιατί τελικά το μόνο δίκιο είναι η αγάπη! Τα δίκια του εγώ δεν μας πάνε πουθενά, μας καταστρέφουν και καταστρέφουν και τους άλλους. Ας βρούμε την δύναμη, μια που είμαστε γεννήματα της αγάπης, να συγχωρήσουμε! Και να σχίσουμε το «χειρόγραφο», όπως το έσκισε ο Χριστός για μας!

Να το κάνουμε ΕΔΩ, με τους γύρω μας. Γιατί είναι εύκολο να πούμε ότι αγαπάμε και συγχωρούμε τους Κινέζους! Αλλά αυτός που μας ενοχλεί καθημερινά δεν είναι Κινέζος.

Να ξεχνάμε το κακό! Δεν έγινε ποτέ τίποτα! Θυμάμαι, ρώτησα μια φορά τον Νάρκισσο, τον αγαπημένο μοναχό στους Αγίους Τόπους: «Πώς είναι να εξομολογείς και να ακούς τόσο τερατώδη πράγματα! Πώς τα αντέχεις; Πώς ξαναβλέπεις τα πρόσωπα αυτά;»

Μου απάντησε κάτι φοβερό: «Μαρία, συμβαίνει ένα μυστήριο! Μετά την εξομολόγηση, έχω ξεχάσει ποιος μου είπε τι, ποιος έκανε τι! Στο τέλος έχω ξεχάσει και τις ίδιες τις πράξεις!» Μου έκανε τεράστια εντύπωση! Ο Θεός του παίρνει εντελώς από το μυαλό με ποιον συνδέεται μια πράξη! Δεν υπάρχει τίποτα στο τέλος, ούτε οι πράξεις! Ο νους του και η καρδιά του παραμένουν καθαροί! Αυτό είναι το μυστήριο του Θεού.

Είμαστε μια ανάσα απόσταση από τον Θεό! Δεν υπάρχει καν απόσταση! Όλα αυτά που συζητάμε και ακούγονται σαν κάτι μεγάλο και δύσκολο το να συγχωρήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε πως κολυμπάμε στην ίδια θάλασσα, κ.λπ.-όλες αυτές οι λέξεις βαραίνουν σαν τούβλα χωρίς να αποδίδουν την πραγματικότητα του Θεού. Μακάρι να σταματούσαμε να μιλάμε εντελώς! Να βρούμε άλλης μορφής επικοινωνία! Γιατί πραγματικά κάθε λέξη, και η πιο καλοπροαίρετη, στήνει κι αυτή όρια! Κάτι στήνουν και οι λέξεις! Αυτό που πάμε να γκρεμίσουμε! Και βρισκόμαστε πάλι «απέναντι»: κάτι να κάνουμε ή να μην κάνουμε.

Ενώ όλα είναι πεπληρωμένα μες στην ειρήνη του Θεού! Πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχούμε! Πραγματικά δεν συμβαίνει τίποτα! Πραγματικά δεν υπάρχει παρελθόν! Πραγματικά τίποτα δεν χωρίζει τον έναν από τον άλλον, και όλους από τον Θεό! Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι να ανησυχούμε και να φοβόμαστε παρά μόνον αυτό που θα σκεφτούμε! Αυτό που θα καρφωθεί μες στο μυαλό μας!

Μόνο οι σκέψεις μας μπορούν να δώσουν υπόσταση σε πράγματα που τραυματίζουν εντός μας την χαρά, την αγάπη: την φυσική κατάσταση του να ζει και να χαίρεται ο άνθρωπος μες στο μυστήριο του Θεού! Γι’ αυτό όταν είπε ο Χριστός «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ», μιλούσε γι’ αυτή την ευλογημένη κατάσταση της Λάμψης του Θεού που έρχεται και μας βρίσκει όπου και να είμαστε, σε όποιο σημείο και να είμαστε! Εκεί που το εγώ, ο νους, δεν μπορεί να ανασάνει!

Ό,τι μεθόδους και αν χρησιμοποιήσει, παγιδεύεται στο ίδιο μαγκανοπήγαδο! «Δεν μου αρκεί αυτή η θεωρία, θα βρω μια άλλη. Δεν μου αρκεί αυτή η γυναίκα, θα βρω μια άλλη, κ.ο.κ.! Μεταθέτουμε συνεχώς το ζήτημα στην εξωτερικότητα. Να αλλάξουμε το έξω για να αλλάξει το μέσα. Ας κάνουμε ό,τι αλλαγές θέλουμε!

Είμαστε ελεύθερα όντα! Όμως το μόνο που μας ζητά ο Θεός είναι να βρεθούμε σε εκείνο το σημείο όπου «έστι χρεία»! Αν όλα τα κάνουμε και δεν έχουμε κάνει αυτό, δεν έχουμε κάνει τίποτα! Να βρεθούμε, δηλαδή, στο κέντρο του εαυτού μας! Να ζήσουμε την ίδια μας την καρδιά! Τα ίδια μας τα συναισθήματα. Την συμπόνια για τον κόσμο! Την συμπόνια για τον εαυτό μας! Και για τον άλλον, που είναι εαυτός μας.

Και τότε δεν θα χρειάζεται καν να μιλάμε για συγχώρηση, αφού δεν θα έχουμε χρεώσει κανέναν! Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια ας είναι η προετοιμασία μας για την Ανάσταση! Καλή Ανάσταση σε όλους! Ο Χριστός και η Συνοδεία του είναι πάντοτε στην Γη!

*