"Εμείς, τα παιδιά της Κιβωτού…
…ως ενήλικοι πλέον που έχουμε
ζήσει μέσα στην οικογένεια της Κιβωτού και έχουμε γαλουχηθεί από τον Πατέρα
Αντώνιο, καταδικάζουμε απερίφραστα όσα επαίσχυντα ψεύδη έχουν αναρτηθεί στα
ΜΜΕ, ως παιδιά που έχουμε μεγαλώσει μες στην Κιβωτό θιγόμαστε βαθύτατα και
επιφυλασσόμαστε των νόμιμων δικαιωμάτων μας απέναντι σε κάθε
συκοφαντία..."
*
Και όταν κάτσει η σκόνη, τα
υπόλοιπα παιδιά της Κιβωτού, πληγωμένα, στιγματισμένα, μόνα, με άγνωστη τύχη…
Να τα κοροϊδεύουν όλοι… Και γι’
αυτά κανείς!
Κατασπαραγμένα από τα MME, αφού
πήραν τα νούμερα τους οι εκπομπές του χάους, οι παρουσιαστές-ύαινες, θα τα
αφήσουν στην τύχη τους, όλα αυτά τα παιδιά, γιατί έτσι θα γίνει, αφού δεν θα
πουλάνε!
Και αφού ξέρουμε τι θα γίνει,
και σκοτώσαμε τον παπά Αντώνη, τελικά θα αναλάβει καθένας μας ένα παιδί σαν
παιδί του, ακόμα και παραβατικό, να το μεγαλώσει; Γιατί έτσι πρέπει τώρα! Και
μην σφυρίζεις αδιάφορα, γιατί εκεί είναι 300 παιδιά! Ή θα τα στείλουν σε αλλά
ιδρύματα; Σε ποια άραγε; Κάποια άλλα θα φύγουν και θα είναι στους δρόμους; Πες
μου σοφέ ανθρωπάκο!
*
Παρακολουθούμε την εξαγρίωση
ενός λερωμένου συλλογικού θυμικού!
Εκτοπίζεται η λογική, η
νηφαλιότητα, η καλοσύνη, η ευπρέπεια, η ενσυναίσθηση! Μια κοινωνία που
παραπαίει και κινδυνεύει να χάσει την ψυχή της!
*
"Θα ‘ναι φαίνεται, στη
μοναξιά και στον άνισο αγώνα που ξυπνάει όλος ο άντρας. Και ο ποιητής.
Η ιδέα ενός βιβλίου με κρατούσε –όπως άλλους ένα εικόνισμα. Το έβλεπα, το φυλλομετρούσα, τα ποιήματα που δεν είχα γράψει, και που θα ήθελα να είχα γράψει, γεμίζανε με το εξωτερικό τους σχήμα τις σελίδες του, δεν απόμενε παρά να τα «γεμίσω», όπως γεμίζεις μια σειρά από άδεια ποτήρια, και αμέσως τι δύναμη, τι ελευθερία, τι αψηφησιά στις βόμβες και στο θάνατο. Να ‘χεις βγάλει τον εαυτό σου τον πραγματικό, από τον άλλο τον καθημερινό, έξω, και να τον βλέπεις αντίκρυ σου άτρωτον, άφθαρτον, προσιτό στα μέλλοντα όπου πια εσύ δε θα συμμετέχεις, τι ανακούφιση!" Οδ. Ελύτης
*
π. Αντώνιος και πρεσβυτέρα στην ΕΡΤ
Εγώ βλέπω αθώους ανθρώπους!
Ξαφνιασμένους και βαθύτατα πληγωμένους και πονεμένους από μια στημένη από ό,τι
φαίνεται ιστορία με άγνωστους υποκινητές!
Είναι απίστευτο! Θέλουν να
αποσπάσουν την προσοχή μας από τα όντως εγκλήματα των καιρών! Η δικαιοσύνη θα
επιληφθεί ούτως ή άλλως! Ας έχουμε τα μάτια μας ανοικτά!
*
Σοκαριστική χαιρεκακία,
λάσπη, μίσος! Τι κόσμος Θεέ μου!
Λείπουν οι Ιεροποιοί από την Γη!
Μάτια που ευλογούν το καλό στον κόσμο! Και το επεκτείνουν!
*
από Maria Fanakidou, μαρτυρία
του εκλιπόντος +π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
(από τις πρώτες ερωτήσεις που
του απηύθυνα όταν τον γνώρισα). Το πρώτο ε ν υ π ό γ ρ α φ ο κ ε ί μ ε ν ο ενάντια στη χούντα, πριν από τα
γεγονότα της Νομικής και πριν από το Πολυτεχνείο, φέρει την υπογραφή των +π.
Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου και του νυν Αλβανίας Αναστασίου Γιαννουλατου.
Στα βιβλία που εξέδωσε αργότερα ο +π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, αλλά και σε ομιλίες που παρακολουθούσαν πολλοί νέοι και άνθρωποι κάθε ηλικίας από όλη την Αθήνα, είπε επανειλημμένα ότι δυστυχώς και οι απλοί Χριστιανοί και η επίσημη Εκκλησία νομιμοποίησαν με τη σιωπή τους τη χούντα. Και εξαιτίας της στάσης τους αυτής, η Εκκλησία έχασε μια ολόκληρη γενιά.
*
17 Νοεμβρίου 1973
«Είμαστε άοπλοι! Είμαστε
άοπλοι!» Η ελευθερία δεν σκοτώνεται με τάνκς!
*
Εγώ πατήρ, εγώ νυμφίος, εγώ
οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος.
Παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός
εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω. Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και
φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον
οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε,
επί τάφου δια σε, άνω υπέρ σού εντυγχάνω τω Πατρί. Κάτω υπέρ σού πρεσβευτής
Παραγέγονα παρά του Πατρός. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και
φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;
*
Ο Έλληνας γνωρίζει ενδοψυχικά
την Ελληνική-Χριστική αίσθηση ζωής!
Είναι μια άλλη ομορφιά...
*
Να πεις: «Είμαι ένα φως
συνείδησης, ευλογίας, ευχαριστίας! Ζω για την χαρά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου