ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

21 Μαρ 2014

Η εορτή της αναστύλωσης των εικόνων μάς προκαλεί να ορθώσουμε τις άγιες εικόνες του εαυτού μας και του κόσμου, νοερά, στον εσωτερικό ναό!

Να μπούμε μέσα στον εσωτερικό ναό να λειτουργήσουμε και να λειτουργηθούμε. 
Ο άνθρωπος στην πραγματικότητα είναι  ιερέας του εαυτού του! Και  ιερέας του κόσμου!
Eυλογημένη ησυχία: το μυστήριο του Θεού που ξεκινάει εκεί όπου σταματούν τα λόγια, ο νους, η σκέψη! Αυτή η κατάσταση επιτρέπει στον άνθρωπο να ζήσει την ενότητά του με το Όλο πράγμα! Η αγία κατάσταση της σιωπής! Μέσα στην άγια κατάσταση της σιωπής ζούμε και ανταλλάσσουμε τα πραγματικά μας μηνύματα! Ο λόγος είναι πάντοτε αφορμή για να επιτρέψουμε να υπάρξει -αν υπάρξει- επικοινωνία, η οποία πάντοτε γίνεται σε  άλλο επίπεδο. Συντελείται στο επίπεδο της σιωπής! Αυτό το επίπεδο καθορίζει την επικοινωνία.

Ο άνθρωπος αν δεν έχει μέσα στον χώρο σιωπή δεν έχει ενεργό εσωτερικό ναό, δεν μπορεί να επικοινωνήσει αληθινά, ούτε με τους αδελφούς του ούτε με τον Πατέρα του! Γιατί ο νους έχει ήδη αποφασίσει αν θέλει να επικοινωνήσει, σε ποιο βαθμό, τι ακριβώς θέλει να πει, τι ακριβώς θέλει να κρύψει, τι ακριβώς θέλει να ακούσει!

Δεν είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε μέσα στην σιωπή! Να ζήσουμε την καθαρή επικοινωνία που είναι φως από την μια ψυχή στην άλλη, και φως από την ψυχή μας προς τον Πατέρα μας, τον Γεννήτορά μας! Αυτό που αποκαλούμε «επικοινωνία» -για την οποία τόσο κόπτεται ο άνθρωπος και την οποία τόσο αναζητά- είναι πιο πολύ ένα ακούμπισμα συναισθηματικό, μια αποφόρτιση νοητική, μια χαρά ανταλλαγής ιδεών, απόψεων, κυρίως όταν συμφωνούν με τις δικές μας!

Η κατάσταση της Χριστότητας, είναι κατάσταση ευλογίας που μπορεί να χρησιμοποιεί τον νου αλλά δεν προέρχεται από τον νου!
Ο ιερός λόγος δίνει την δυνατότητα της επικοινωνίας με αυτό που είναι πέρα και πίσω από τον λόγο! Όμως το τι δεχόμαστε να ακούσουμε, έχει να κάνει με το τι έχουμε αποφασίσει να ακούσουμε! Στην πραγματικότητα είμαστε δέσμιοι των απόψεων που έχουμε διαμορφώσει, και των σκέψεων που έχουμε κάνει για όλα!

Έχουμε γεμίσει τον «σκληρό δίσκο» του νου με το «γνωστό», αυτό που είναι γνωστό σε μας! Το οποίο, είτε μεγάλο είτε μικρό, πάντως έχει όρια. Έτσι το όλο σύστημα δεν αναπνέει! Ο άνθρωπος δεν αναπνέει πνευματικά απλώς και μόνον επειδή διανοείται! Διανοείται εξάλλου ακόμα και τον Θεό!

Η Ορθοδοξία είναι η Ζώσα αποκάλυψη του Χριστού! Τίποτα λιγότερο!
Διερωτάται κανείς τι είναι «Ορθοδοξία»! Είναι μια θρησκεία, ένα δόγμα, ένα θεολογικό σύστημα; Τι είναι; Η Ορθοδοξία είναι η Ζώσα αποκάλυψη του Χριστού! Τίποτα λιγότερο! Εάν κανείς δεν ζει τον Χριστό, μπορεί να θεολογεί, να ιδεολογεί, να θρησκεύεται όπως θέλει! Αλλά οτιδήποτε δεν είναι βίωμα της Ζώσας αποκάλυψης του Χριστού είναι κι αυτό μέσα στο νου! Συγκροτεί έτσι ο άνθρωπος ένα πόλο «καλού» απέναντι στο κακό του κόσμου. Δεν είναι όμως αυτό ο Χριστός!

Ο Χριστός είναι πέρα από οτιδήποτε μπορεί να ειπωθεί!
Ο Χριστός είναι πέρα από οποιοδήποτε τύπο, πέρα από οποιαδήποτε λατρεία που ο άνθρωπος μπορεί να του αποδώσει! Πολλώ δεν μάλλον πέρα από οτιδήποτε «θεσμικό» που ο άνθρωπος εγκαθιστά ως θρησκείες και ιεραρχίες στην Γη! Όλα αυτά λειτουργούν θετικά στον βαθμό που εμπεριέχουν αγάπη και ελευθερία, δηλαδή αλήθεια. Γιατί ο Χριστός είναι αγάπη και ελευθερία. Εάν θέλουμε να τον γνωρίσουμε, μπορούμε να τον γνωρίσουμε μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Εάν θέλουμε! Γιατί ο Χριστός μάς αποκαλύπτεται στον βαθμό που εμείς θέλουμε! Στον βαθμό που ζητάμε και έχουμε αποδεχτεί να τον δεχτούμε! Στην πραγματικότητα, στον βαθμό που έχουμε αποφασίσει να αποδεχτούμε το απόλυτο!

Ο Θεός είναι το μέγεθος του απόλυτου μπροστά στο οποίο ο άνθρωπος αναμετριέται, και από το οποίο διαφεύγει με χιλιάδες τρόπους! Που τους βαφτίζει όπως θέλει! Με θεωρίες, με απόψεις, με θρησκείες, με μη θρησκείες, με αρνήσεις, με καταφάσεις! Πάντως εν αποστασία από το ιερό σημείο της σιωπής, στο οποίο και μόνο μπορεί να συναντηθεί με τον Ζώντα Θεό!

Μόνο μέσα στον εσωτερικό ναό μπορεί να συναντηθεί ο άνθρωπος με τον Θεό!
Τον εσωτερικό ναό πρέπει ο άνθρωπος να τον καθαρίσει, να τον ευπρεπίσει, να τον κοσμήσει, να αναστυλώσει τις άγιες εικόνες του εαυτού του και να μπει μέσα να τελέσει την Θεία Λειτουργία του εαυτού του! Όλα τα υπόλοιπα είναι προσθήκες σε ό,τι ήδη γνωρίζει ο άνθρωπος και δεν τον έχει πάει πουθενά! Αφού αυτό που γνωρίζει δεν τον πάει στην χαρά και στην αθανασία.

Ο άνθρωπος είναι θνητός και πονάει!
Εκεί, στην θνητότητα και τον πόνο του, ηττάται! Και θα ηττάται πάντοτε! Θα βλέπει τον εαυτό του μακριά από τον παράδεισο που είναι η χαρά και η χάρις του Θεού στο σημείο όπου στέκεται η συνείδηση του, δηλαδή στο κέντρο του! Στην Χριστότητά του! Γιατί εκεί βρίσκεται.

Εκτός του κέντρου του ο άνθρωπος είναι φυγάς και γυμνός όπως οι πρωτόπλαστοι μετά την πτώση τους!
Η φυγή και η γύμνια, η απέκδυση δηλαδή από την χάρη, είναι αυτό που χαρακτηρίζει την περιπλάνηση του ανθρώπου έξω από το κέντρο της Χριστότητας! Αυτή η περιπλάνηση τού δίνει χρόνο -όταν δεν αρνείται τον Χριστό ευθέως- για την συνάντησή του και ως την συνάντησή του με τον Χριστό! Οι μέρες της Σαρακοστής είναι μια Νηπτική διαδρομή πολύτιμη, μια ευκαιρία να ζήσουμε τον Ζώντα Θεό!

Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά πονεμένοι, 
καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από ό,τι νομίζουμε!
Πάντοτε ένιωθα έλξη προς το περιθώριο γιατί ένιωθα πιο ειλικρινή την ανάγκη των ανθρώπων αυτών! Και πάντοτε με συμπαθούσαν περιθωριακά άτομα, τα οποία με τον τρόπο μου στήριζα και στηρίζω. Καθώς είναι ευαισθητοποιημένοι, λαμβάνουν πολύ πιο άμεσα τα μηνύματα! Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να πεις ή να κάνεις πολλά! Τους φτάνει ένα βλέμμα, τους φτάνει η αγάπη, ο τρόπος που τους βλέπεις: φυσικά, χωρίς κρίση, χωρίς απαξίωση. Αντιθέτως!

Ακόμα και συμφωνώντας διαχωριζόμαστε!
Ιερές οι δυνατότητες της σιωπής για την αληθινή επικοινωνία των ψυχών! Όπως η πείρα μας ξέμαθε τον κόσμο, και τα λόγια μας χωρίζουν αντί να μας ενώνουν! Ακόμα και συμφωνώντας διαχωριζόμαστε! Και ο λόγος ακόμα είναι βαριά κατάσταση αν δεν τον στηρίζει μια αθώα καρδιά! Τότε και ο πιο εύστοχος, και ο πιο δίκαιος λόγος, γίνεται κι αυτός φράγμα απέναντι στην αλήθεια των πραγμάτων και του εαυτού μας!

Η Ορθοδοξία έχει σιωπή!
Μέσα στην σιωπή αυτή μπορούμε να  ζήσουμε τον Χριστό! Είναι μια πρόκληση και μια πρόσκληση οι μέρες αυτές να τον συναντήσουμε στην σιωπή των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Ήταν η προσκύνηση των εικόνων απλώς μια ακόμα ανόητη αφορμή για να σκοτωθούμε;
Γιορτάζουμε την αναστύλωση των εικόνων. Και διερωτάται κανείς για ποιο λόγο να πολεμήσουν με τόσο πάθος οι εικονολάτρες -μάλλον γιατί οι εικονομάχοι πολέμησαν τους εικονολάτρες τόσο πολύ! Ήταν η προσκύνηση των εικόνων μια ακόμα ανόητη αφορμή για να σκοτωθούμε; Σκοτωθήκαμε λοιπόν και για την λατρεία του Θεού! Ποταμός το αίμα που χύθηκε. Επικράτησαν οι εικονολάτρες. Είναι λοιπόν λογικό να διερωτηθούμε για το ποια είναι η αξία της εικόνας για την οποία υπεραμύνθηκε τόσο σφοδρά η Ορθοδοξία!

Πράγματι, η «εικόνα» είναι μεγάλη ιστορία, αν σκεφτούμε ότι κατ’ εικόνα Θεού έχουμε δημιουργηθεί! Και επίσης ότι ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας, (από το ρήμα ενανθρωπέω) αυτός που έλαβε ανθρώπινη μορφή, έζησε όπως ένας άνθρωπος, άρα απεικονίστηκε. Δεν προσβάλλουμε  δηλαδή με την απεικόνιση τον Θεό, αφού ο ίδιος θέλησε να αποκαλυφθεί μέσα από τον Γιο του, τον Χριστό! Και μάλιστα η ιδέα του Θεού που ενανθρωπίζεται είναι καθαρά Ελληνική ιδέα, καθαρά Ελληνική αντίληψη και οπτική, η οποία δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο λαό! Πολλώ δε μάλλον στους Εβραίους, στην αντίληψη των οποίων είναι αδύνατον ο Θεός να γίνει άνθρωπος! Αυτό εξάλλου είναι και ένα από τα σημεία που αποδεικνύουν την ελληνικότητα του Χριστού. Ο Χριστός δεν είχε καμιά σχέση με τους Εβραίους!

Έγινε ο Θεός άνθρωπος, και εικονίζεται! Τι εικονίζεται;
Η παράδοση έχει φροντίσει να δημιουργήσει έναν τύπο μέσα από τον οποίο αγιογραφείται ο Χριστός, η Παναγία, οι απόστολοι, οι άγιοι κ.λπ. Μια αρχαία παράδοση αποδίδει στον απόστολο Λουκά -ο οποίος εκτός από γιατρός ήταν και ζωγράφος- τον τύπο με τον οποίο εικονίζονται τα ιερά πρόσωπα. Ώστε έτσι να αγιογραφούνται στους αιώνες!

Τι είναι αυτό που ο πιστός άνθρωπος συναντά στην εικόνα που ευλαβείται, και μάλιστα την ασπάζεται! Φυσικά όχι το ξύλο, ούτε την ζωγραφιά, αλλά εκείνο που η εικόνα απεικονίζει!

Στην πραγματικότητα είναι υπερβατική πράξη η συνάντηση του ανθρώπου με την εικόνα.
Δεν είναι καθόλου κάτι ειδωλολατρικό. Γιατί οι άγιες εικόνες είναι ο κόσμος του «πέραν». Ο κόσμος της χάριτος και της χαράς! Ο κόσμος που μας προσκαλεί στο κέντρο μας! Είναι το χαμένο κέντρο του κόσμου! Είναι, από την δική μας την μεριά, αίτηση συνάντησης! Και από την άλλη, πρόσκληση! Είναι κάτι ιερό η συνάντηση του Ορθοδόξου, ο οποίος ενέχει αυτόν τον πολιτισμό και αυτό το ήθος, με την εικόνα!

Αναρωτήθηκα πώς ο αρχαίος κόσμος  της Ελληνικής γραμμής αντιμετώπισε το θέμα της λατρείας. Δεν γνωρίζω αν υπήρχε ο ασπασμός. Υπήρχε σίγουρα η θυσία, η οποία αντικαταστάθηκε από την αναίμακτη θυσία που λαμβάνει χώρα κατά την Θεία Λειτουργία, υπήρχε η προσφορά, η προσκομιδή, όπως υπάρχει και στην Ορθόδοξη Λειτουργία όπου προσκομίζουμε τον οίνο και τον άρτο, τα δικά του από τα δικά του, για να τελεστεί το Μυστήριο, υπάρχει η γιορτή. Στις παλιές κοινωνίες υπήρχε και η σύναξη γύρω από το τραπέζι! Η επισφράγιση της χαράς!

Μεγάλο μέρος των αρχαίων Μυστηρίων, κυρίως των Ελευσινίων και των Διονυσιακών, έχουν επιβιώσει στην Θεία Λειτουργία! Το «χτυπώ ξύλο» για την καλή τύχη, προέρχεται από το χτύπημα του ξύλινο ξόανου της Αθηνάς στον Παρθενώνα, τον ναό που έκαψαν οι Πέρσες, και ο Περικλής ξανάκτισε στην θέση του! Να ψάξουμε αν υπήρχε ασπασμός των αγαλμάτων!

Για τους Έλληνες ο ασπασμός δείχνει οικειότητα, ζεστασιά, στοργικότητα: κατάσταση καρδιακή!
Ο Έλληνας δεν στέκεσαι απλώς μπροστά στην εικόνα, αλλά την ασπάζεσαι! Το βρίσκω πάρα πολύ όμορφο αυτό! Καθόλου ειδωλολατρικό! Μας δείχνει ότι ο Έλληνας πάντα συνομιλούσε «ισότιμα» με τους θεούς, τους είχε στην ζωή του με τρόπο άμεσο, φυσικό. Κατά βάθος ο Έλληνας γνωρίζει ότι προέρχεται από την γενιά των αθανάτων!

Όταν μιλάμε για την αναστύλωση των εικόνων, είναι πράγματι ένα σημαντικό γεγονός, γιατί δείχνει την ανάγκη του ανθρώπου να έρχεται σε επαφή με το θείον όχι σαν αφηρημένη, μεταφυσική πραγματικότητα, αλλά ενσωματωμένη στον βίο του! Δεν χρειάζεται να καταστρέψει τις μορφές! Ίσα ίσα μέσα από τις μορφές ως δημιουργήματα του Θεού τον δοξάζει, τον τιμά, και επικοινωνεί μαζί του!

Ο Έλληνας δεν θεώρησε ποτέ ότι πρέπει να καταστρέψει την μορφή για να βρει το πνεύμα!
Ο Έλληνας δεν περιφρόνησε την μορφή προκειμένου να συναντήσει τον Θεό! Αυτές είναι δυιστικές αντιλήψεις κατ’ εξοχήν της εβραϊκής παράδοσης, οι οποίες συνδέονται και με την περί αμαρτίας αντίληψη κ.λπ.

Μεγάλη η εορτή της αναστύλωσης των εικόνων! Μας προκαλεί να ορθώσουμε τις άγιες εικόνες του εαυτού μας και του κόσμου, νοερά, στον εσωτερικό μας ναό, και να μπούμε μέσα στον ναό αυτό να λειτουργήσουμε και να λειτουργηθούμε. Διότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα είναι ο ιερέας του εαυτού του! Και ο ιερέας του κόσμου! Γιατί ο κόσμος αυτός δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο! Η δημιουργία του έγινε για τον άνθρωπο!  Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια: η δημιουργία έγινε για τον άνθρωπο! Ο άνθρωπος είναι το έβδομο δημιούργημα του Θεού! Το Στέμμα όλης της δημιουργίας! Στον άνθρωπο δόθηκε όλη η δημιουργία προς διαχείριση! Αυτό ακριβώς το Στέμμα κλώτσησε ο Εωσφόρος με τις γνωστές συνέπειες!

Ας σεβαστούμε την τροφή!
Η νηστεία, η άσκηση κ.λπ. έχουν αξία όταν είναι αληθινά και υπηρετούν την αγάπη. Ας σεβαστούμε την τροφή! Μην πετάμε φαγητό! Ιδιαίτερα μην πετάμε το ψωμί! Θα είναι αυτό  τεράστια συνεισφορά στον ναό του εαυτού μας! Είναι πάρα πολύ κρίμα να πετάμε φαγητό όταν υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν! Η ευμάρεια ως ευλογία να μη γίνεται ασέβεια. Ο καθένας δικαιούται να φάει όσο θέλει! Αλλά να μην πετάει την τροφή!

Το ότι καθόμαστε γύρω από ένα Τραπέζι είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε νηστεία, αφού ο Χριστός είναι εδώ! Θα έλεγε κανείς πως ούτε  χρειάζεται νηστεία στην αναστάσιμη εποχή! Η νηστεία ήταν για την προ Χριστού εποχή! Ο Χριστός έφερε την χαρά, έφερε την ανάσταση, και όσο είναι παρών είμαστε μαζί του και δειπνούμε μαζί του!

Ας σταματήσει η ασημαντολογία του νου και η ματαιολογία! Ας δούμε την συνάντησή μας μέσα στην σιωπή, την κάθαρσή μας μέσα από την σιωπή! Να πλύνει στην κυριολεξία η σιωπή την ψυχή μας! Να μην χρησιμοποιούμε τον λόγο ανόητα!

Μέσα στην σιωπή -αν την αξιωθούμε ως άσκηση- να δεχτούμε να αφουγκραστούμε τον κόσμο! Να ακούσουμε τον άλλον!

Να ακούσουμε τον Θεό! Να ακούσουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας!
Τότε θα έχουμε κάνει αληθινή προετοιμασία για την Μεγάλη Εβδομάδα και την δική μας ανάσταση! Ας είναι αυτή η ευχή: να οδηγηθούμε στο σημείο της Ανάστασης καθαροί, καινούργιοι, άδειοι,  φρέσκοι, όμορφοι, έχοντας αδειάσει το φορτίο του κόσμου από πάνω μας! Εμείς και όλοι οι συνάνθρωποι μας!

Αυτός είναι ο Ραφαήλ! Το μαγαζί που χαρίζει φτερά!
Ασύλληπτη η μιζέρια των ανθρώπων μέσα από την αδυναμία τους να δουν τον εαυτό τους και τον κόσμο με έναν άλλο τρόπο! Τον τρόπο του παραδείσου! Γιατί αυτό τον τρόπο δείχνει ο Ραφαήλ! Αφού ο παράδεισος δεν είναι τόπος που θα συναντήσουμε μετά από δω, αλλά τρόπος να ζούμε νυν και αεί!

Ο παράδεισος αυτός είναι χαρά, βεβαιότητα, ασφάλεια, ελπίδα, άνοιγμα προοπτικής, Ζώσα Ζωή! Αλλά ακόμα κι αν τα ζει κανείς όλα αυτά σε περιορισμένη κλίμακα ή ως ευχή και προσδοκία του εαυτού του, εντούτοις αυτό που σίγουρα μπορεί να κάνει είναι να αποφασίσει να έχει μια στάση σεβασμού προς τον Θεό και τους απεσταλμένους του. Αν αυτό δεν το κάνει, τότε κόβει το νήμα μέσα από το οποίο τροφοδοτείται και μπορεί να λυτρωθεί και να διασωθεί!

Να ακούσουμε! Πίσω από τις λέξεις!
Να ακούσουμε πίσω από τους απεσταλμένους του Θεού, αυτό που λέγεται στον άνθρωπο! Πέρα από τα λόγια και πέρα από το «θεατρικό» που έχει στηθεί εδώ! Γιατί περί θεατρικού δρώμενου πρόκειται! Είμαστε εδώ, περνάμε καλά, τρώμε, πίνουμε, τραγουδάμε, γιορτάζουμε, υπάρχει αγάπη, φιλία, συμπαράσταση, βοήθεια! Όλα καλά! Όλα αυτά είναι ένα εξωτερικό δρώμενο. Είμαστε ανοικτοί αγροί: άνθρωποι μπαίνουν, βγαίνουν, παίρνουν, αφήνουν, προδίδουν, αγαπούν, μισούν, συκοφαντούν, θυμιατίζουν: όλα υπάρχουν! Και δεν έχουν καμία αξία!

Η αξία βρίσκεται σ’ αυτό που παίζεται πίσω από αυτό που φαίνεται! Πίσω από το εξωτερικό, «θεατρικό» δρώμενο!
Να αποφασίσουμε να δούμε πίσω από τα αστεία, τα σοβαρά! Πίσω από τους ανθρώπους που βλέπουμε σαν κι εμάς, υπάρχουν οντότητες που είναι εδώ για να μας δείξουν και να μας πουν κάτι! Πρέπει όμως κατ’ αρχάς να δεχτούμε να το δούμε και να το ακούσουμε! Και αυτό θα γίνει μόνο αν σιωπήσει το εγώ και ο νους μας. Αλλιώς δεν θα ακούσουμε ποτέ τίποτα!

Και όλα αυτά τα οποία λέγονται δεν θα έχουν καμιά απολύτως αξία αφού δεν θα έχουν ακουστεί ποτέ!! Έχουν ειπωθεί όλα! Το ζήτημα είναι τι ακούσαμε! Ο άνθρωπος είναι το όργανο, το πιάνο μέσα από το οποίο ο Θεός παίζει μουσική! Εκείνο που το κινεί, είναι η δύναμη του Θεού, και η οντότητα την οποία στεγάζει! Αυτά είναι πράγματα ανύπαρκτα για όποιον δεν μπορεί να τα δει, να τα νιώσει, να επικοινωνήσει μαζί τους!

Μιλάμε με την σιωπή μας περισσότερο ως οντότητες!
Αυτή την σιωπή δεν την ακούει κανείς, γιατί δεν θέλει να την ακούσει! Ούτε και όσα λέγονται δια λόγου τα ακούμε! Παρά μόνο εκείνα που θεωρούμε ότι ταιριάζουν στο δικό μας σύστημα σκέψης. Τα υπόλοιπα τα αποβάλλουμε!
Να αναζητήσουμε τα πράγματα στην σιωπή, σε εκείνο που δεν φαίνεται, σ’ αυτό που δεν ακούγεται!

Πόσο βαρυτικοί είμαστε για έναν άγγελο!
Ακούει τις σκέψεις μας, τις αντιφάσεις μας, την αλαζονεία μας, τους εγωισμούς μας, την ασέβεια μας, την απιστία μας προς τον Θεό, την επιπολαιότητα μας, τον επιφανειακό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τον Θεό! Το πώς ο καθένας αυτό που πραγματικά θέλει είναι να γίνεται το δικό του, και με τον τρόπο που το θέλει! «Υποχρεώνουμε» τους απεσταλμένους του Θεού να συμπεριφέρονται με τρόπο που να είναι ανεκτός στην προσωπικότητα μας!
Σ’ αυτή την ιστορία ο άνθρωπος είναι χαμένος, όχι ο απεσταλμένος του Θεού! Με την έννοια ότι περιορίζουμε την δίοδο της επικοινωνίας μας, αποκλείουμε τα δώρα του Θεού που θα μπορούσαμε να λάβουμε!

Χωρίς την χάρη του Θεού θα ζούμε σε έναν άχαρο κόσμο, μιαν άχαρη ζωή!
Οι χαρές που μπορούμε να πάρουμε είναι πάντοτε ανάμεικτες και γλυκόπικρες! Ούτε καν διανοούμαστε πού μας καλεί, σε τι μας προσκαλεί ο Θεός! Πώς είναι η αναστάσιμη κατάσταση για την οποία μιλάμε! Πώς είναι η κατάσταση της Χριστότητας! Όχι μόνο να μην πονάς, αλλά να ρέεις και να συλλειτουργείς με έναν υπέροχο τρόπο με το Όλο πράγμα!

Ο άνθρωπος καλείται να ξαναβρεί την πρωταρχική του κατάσταση!
Δεν είναι αλήθεια πως δεν έπεσε ο άνθρωπος! Φρόντισε ο αδελφός του ο Εωσφόρος να τον κλωτσήσει! Και πληρώνουμε διπλά σπασμένα εδώ πέρα! Γι’ αυτό εξάλλου έχουμε ενισχύσεις από τον Ουρανό! Ο Θεός έστειλε τον ίδιο του τον Γιο! Και ο άνθρωπος δεν έχει πλέον κανένα άλλοθι!  Δεν είναι μόνος και ανήμπορος! Η αλήθεια είναι ότι με τις δικές μας δυνάμεις και το πεπερασμένο μας εγώ δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, ούτε με τον με τον εαυτό μας ούτε με τους άλλους, ούτε με τον κόσμο ούτε με την ζωή!

Εν Θεώ ο άνθρωπος ξαναβρίσκει τα φτερά του! Δεν περπατά στην Γη αλλά ίπταται και επιστατεί!
Τώρα περπατάμε με τον ίδιο τρόπο που το φίδι έρπει από τότε που ο σατανάς μπήκε μέσα του, στον παράδεισο, ενώ τότε είχε φτερά! Τα φτερά μας μόνο ο Θεός μπορεί να μας τα επιστρέψει! Ούτε μόνοι μας μπορούμε να τα πάρουμε ούτε με θεωρίες του κόσμου τούτου!

Τα φτερά μας είναι το ιερό μας δικαίωμα!
Η θεία πρόνοια έχει μεριμνήσει για τον καθέναν τον χρόνο και τον τρόπο. Είμαστε εδώ, στο σημείο που λέει: «Ελάτε να πάρετε πίσω τα φτερά σας!» Αυτός είναι ο Ραφαήλ! Το μαγαζί που χαρίζει φτερά! Μετά από τόση δωρεάν προσφορά θα είναι χαζό από μέρους μας να μην ανταποκριθούμε!

Ο άνθρωπος κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους
Ο άνθρωπος κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους ο ένας είναι να θεωρεί ότι δεν έχει κανέναν ανάγκη και ότι μπορεί να τα πάρει όλα «απ’ την σημαία», ο άλλος, η άλλη μορφή ασέβειας, είναι να θεωρεί ότι είναι τόσο ένοχος που δεν το αξίζει, δεν το δικαιούται, ότι έχει χάσει το τρένο κ.λπ. Είναι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος, της ίδιας ασέβειας και απιστίας προς τον Θεό!

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Θεός δεν λειτουργεί «ποσοτικά»! Για εκείνον δεν είναι μέγεθος ούτε ο χρόνος ούτε τίποτα. Το δίνει όλο, το έχει ήδη δώσει ΤΩΡΑ! Δεν υπάρχει στον Θεό η έννοια του μεγέθους -είναι αντίληψη του νου μας που θεωρεί επίσης ότι χρειαζόμαστε συνθήκες, προϋποθέσεις για να γίνει κάτι! Βάζουμε όρους!

Όλος ο πολιτισμός είναι προσπάθεια του ανθρώπου να υποκαταστήσει την πνευματική κατάσταση από την οποία έχει φύγει!
Η «αποκατάσταση» μπορεί να γίνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο! Όλα είναι εδώ! Όλα είναι παρόντα! Χρόνος δεν υπάρχει! Ο νους μας λειτουργεί μέσα στους όρους του Matrix της ψευδαίσθησης! Γι’ αυτό και δεν μπορούμε λειτουργώντας έτσι να αντιληφθούμε το έξω από το Matrix όπου είμαστε εγκλεισμένοι! Εκείνοι όμως που είναι «απέξω», μπορούν να μας ελευθερώσουν! Αν θέλουμε! Όστις θέλει! Καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του!

Ο τρόπος του παραδείσου!
Κατάσταση που δεν έχει πόνο αλλά χαρά, αέναη ευλογία -και δεν χρειάζεται να την υποκαταστήσει με κάτι άλλο!
Ο Χριστός είπε: «Είμαι έξω από την πόρτα σας και χτυπώ! Ανοίξτε να μπω και να δειπνήσω μαζί σας!» Μιλάει για την πόρτα του εσωτερικού μας ναού! Έγκειται στην ελευθερία αλλά και στην ευθύνη μας η κίνηση που κάνουμε! Αν δεν μπορέσουμε να κάνουμε καμιά κίνηση, ας παραμείνουμε εδώ απλά, προσέχοντας να μην κάνουμε σοβαρά λάθη, σ’ αυτή την αναμονή της χάριτος του Θεού!

Όλα τα συνειδητά όντα και οι απεσταλμένοι του Θεού κερδίζουν χρόνο υπέρ του ανθρώπου
Κερδίζουν χρόνο υπέρ του ανθρώπου! Για την στιγμή της χάριτος! Στην πραγματικότητα κερδίζουμε χρόνο μέσα σ’ αυτό το «θεατρικό» δρώμενο που παίζεται εδώ, σ’ αυτή την μικρή κλίμακα, και στο άλλο, το μεγαλύτερο, που παίζεται πάνω στην Γη! Όλα τα συνειδητά όντα και οι απεσταλμένοι του Θεού κερδίζουν χρόνο υπέρ του ανθρώπου! Για την στιγμή της χάριτος! Τουλάχιστον ας έχουμε την ευφυΐα να είμαστε παρό-ντες! Με απλότητα! Ζώντας την ζωή μας όπως την ζούμε!

Μην κάνουμε σοβαρά λάθη! Γιατί τότε διώχνουμε από πάνω μας τον άγγελό μας! Τον άγγελο που μας προστατεύει! Μένουμε «γυμνοί», όπως ο Αδάμ.

Γυμνοί και φυγάδες! Αυτή είναι η κατάσταση του ανθρώπου εκτός παραδείσου!
Με συνέπεια τον πόνο, την θνητότητα, το τέλος!
Αν σκεφτόμασταν ότι αυτό το πανηγύρι έχει τέλος -αφού μάλιστα δεν γνωρίζουμε πότε είναι αυτό το τέλος, μπορεί να είναι το επόμενο λεπτό, ή μετά από 100 χρόνια, κανείς δεν ξέρει, ούτε είναι σε θέση να γνωρίζει!- είναι ανόητο όντας σε κατάσταση θνητότητας να είμαστε τόσο αλαζόνες! Δεν έχει έρεισμα αυτή η αλαζονία! Ένα σκούντημα καρμικό με την μορφή μιας απώλειας, μιας αρρώστιας, ενός θανάτου, και τελειώνουν όλα! Τότε η ψυχή παρουσιάζεται μπροστά σ’ αυτόν που την έπλασε! Και δεν θα μπορεί και να τον κοιτάξει τον Χριστούλη μας!
*
Το όραμα της Μαρί, ενός σπουδαίου όντος που πέρασε από αυτή την Γη…
Είδε το «μετά», την περίφημη Κρίση, όπως της έδωσε ο Θεός να την ζήσει! Ήταν ο Χριστός, και απέναντι του το πλήθος των ψυχών, οι οποίες προσπαθούσαν να περάσουν για να τον συναντήσουν! Όμως για να τον συναντήσουν, έπρεπε να κάνουν κάτι παράδοξο: έπρεπε να μπουν κάτω από την Γη! Όπως και στις Πυραμίδες για να ανέλθεις πρέπει να κατέλθεις! Και προσπαθούσαν, αλλά δεν μπορούσαν να σκύψουν τόσο βαθιά! Δεν είχαν την ταπεινοφροσύνη! Κι εκείνη παρακολουθούσε και έκλαιγε, βλέποντας τις ψυχές να χάνονται! Αυτή η εικόνα μας λέει πως αν δεν μηδενιστεί το εγώ δεν μπορεί το ανθρώπινο ον να αντικρίσει την Χριστότητα του εαυτού του!
*

Δεν υπάρχουν σχόλια: