Στον κόσμο αυτόν μπαίνουμε σαν κατακτητές και πιο σπάνια σαν προσκυνητές!

Ο κατακτητής θέλει να προχωρήσει, να απλωθεί, να σιγουρέψει, και όχι απαραίτητα με κακό σκοπό, ούτε με την βία.

Ο κατακτητής διαλέγει καλό χωράφι, σπέρνει, θερίζει, φροντίζει την σοδειά και την φυλάει σε γερές αποθήκες.
Ο κατακτητής μαζεύει γνώση, την χρησιμοποιεί και την μεταδίδει.
Φτιάχνει γερά πλοία, ταξιδεύει, φτάνει σε κορφές και όπως απλώνεται στην Γη, θέλει ν' απλωθεί και στ' άστρα.
Ο κατακτητής τα κάνει όλα πιο μεγάλα, πιο δυνατά, πιο γρήγορα και πιο σίγουρα.

Ο προσκυνητής δεν θέλει τίποτα!

Παρατηρεί, αφουγκράζεται και θαυμάζει!

Ο προσκυνητής ασχολείται με το τριζόνι της νύχτας μένοντας ακίνητος και κρατώντας την ανάσα του!

Σκύβει, μαζεύει ένα βότσαλο, το κρατάει στην χούφτα και με κλειστά μάτια συλλογάται τα ατελείωτα κύματα που το έκαναν να γυαλίζει!

Ο προσκυνητής καρφώνει ένα καρφί στον τοίχο και πονάει μαζί με τον ασβέστη

Ο προσκυνητής κρατάει ένα χέρι σαν να είναι το πιο εύθραυστο πράγμα στον κόσμο! Και σ' ένα πανέμορφο πρόσωπο ερωτεύεται τον μισοτελειωμένο κύκλο που κάνουν μια τούφα μαλλιά...

Μιλάει στα δέντρα σαν να μιλάει στο παιδί του και μιλάει στο παιδί του σαν να μιλάει στα δέντρα!

Ο προσκυνητής είναι σε έκσταση όταν κοιτάει τ' αστέρια, αλλά και όταν κοιτάει τ' αγριολούλουδο στην σχισμή του βράχου!
Είναι σε έκσταση όταν ακούει το γέλιο ενός παιδιού στην τραμπάλα, αλλά και όταν βλέπει το ακίνητο πρόσωπο ενός γέρου, κάπου, πίσω από ένα τζάμι!

Ο προσκυνητής δεν ξέρει από μεγέθη, ούτε από χρόνο και δεν τον νοιάζει!

Στον κόσμο αυτόν μπαίνουμε σαν κατακτητές και πιο σπάνια σαν προσκυνητές!

Με αγωνία ψελλίζω μιαν ευχή: μακάρι ό,τι κάνουμε σαν κατακτητές να αγγίζει ψυχές προσκυνητών!

Ναι, όταν συμβαίνει αυτό τότε γεννιέται η Τέχνη!

Παναγιώτης Καφετζόπουλος

*