Ανήκω στους μελλοντικά
απερχόμενους και δεν λυπάμαι πια γι’ αυτό. Το θέλω. Αυτοί που δεν το θέλουν
είναι ανυποψίαστοι!
Δεν συμπαθώ βέβαια
τους επερχόμενους, κι όχι γιατί δεν με έχουνε μαζί τους. Ίσως γιατί στο πρόσωπό
τους αναγνωρίζω μια ανεπαίσθητη ασκήμια, που τους χαράζει η άγνοια περί τα
κοινά, περί τα ανθρώπινα και περί τα όσα θα συμβούν μελλοντικώς – που θα ναι
και οι ίδιοι υπεύθυνοι και ανεύθυνοι μαζί.
Την ίδια ασκήμια που
θα είχα κάποτε κι εγώ, αν δεν ετύγχανε συγχρόνως να περιέχω δύο ισχυρά μου
πάθη: τον έρωτα και την αναθεώρηση. Γιατί η νεότητα χωρίς αυτά τα δύο πρωτογενή
της πάθη, και μάλιστα σ ένα βαθμό καταστροφής, είναι απωθητική, όσο και ένα
πρόπλασμα χωρίς μορφή και δίχως φόρμα.
Με αυτό δεν θέλω να
ισχυρισθώ πως οι απερχόμενοι δεν είναι δακρυσμένοι. Αντίθετα. Δεν έχουν τρόπο
να μας πουν τι νιώθουν, κι ας μας αγαπούν. Καταλαβαίνουν μέσα στη σοφία των
τελευταίων στιγμών , πως κι αν μπορούσαν να μας αποκαλύψουν ότι κατενόησαν
ετούτη την στερνή στιγμή τους, πάλι δεν θα παρείχαν σωτηρία, ούτε σ αυτούς που
αφήνουν πίσω αγαπώντας τους
Γι’ αυτό δακρύζουν.
Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο Σταυρός, πονάει αφόρητα μονάχα αυτόν που βρίσκεται
εσταυρωμένος, κι ας είναι απελπισμένοι οι άλλοι γύρω του για τον χαμό του.
Ο Εσταυρωμένος μόνο
γνωρίζει το άθροισμα, το αποτέλεσμα
χιλιάδων μαθηματικών υπολογισμών ενός βίου ολόκληρου, που θα το
παραλάβει μαζί του εις τους ουρανούς για να το θέσει μυστικά, προσεκτικά στην
κορυφή οροσειράς λαμπρού αστερισμού προσθέτοντας στο άπειρον ένα μυστήριο
ακόμη, αιωνίως!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου