Από την αγαπημένη Φλέρυ Νταντωνάκη! Ας βγάλει καθένας τα συμπεράσματα του... "Το εσωτερικό ταξίδι το ξεκινάς όταν σε βρίσκουν τα προβλήματα και είσαι ήδη θεομόναχος!"

Κι εγώ πάντοτε ήμουν, κατά κάποιο τρόπο, μελαγχολική και μόνη. Έτσι με πήρε η κατηφόρα της εσωτερικής τελειοποίησης 

αλλά αγνοούσα τότε ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθώ,
στο να τελειοποιούμαι εκατό φορές και εκατό φορές να χάνομαι. Είμαι μόνη και απόλυτα εγκαταλειμμένη.
Δεν κάνω, βλέπεις, σε όσους ζουν χαριτωμένα και ψάχνουν πάνω μου τα υλικά σημάδια της επιτυχίας -λεφτά, οικογένεια, βεντετιλίκι. Ο καλλιτέχνης πρέπει με το ένα πόδι να πατάει στην καθημερινότητα και με το άλλο εκεί που οι άνθρωποι ποτέ δεν συλλαμβάνουν. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες ''δαιμονίζονται'' να βρούνε την αλήθεια και μαρτυρούν γι' αυτό. Προτιμώ να τους λέω αγγέλους, γιατί βασανίζονται για κάτι καλό. Η τέχνη, αν το καλοσκεφτείς, είναι ένα άγχος, μια μαρτυρική αναζήτηση του πως θα είσαι αληθινός, χωρίς κανείς να σε ανταμείβει με αληθινή ευτυχία! Δεν έγινα μια μεγάλη, επιτυχής ηθοποιός, τραγουδίστρια ή πιστή. Δεν έγινα επιτυχής ούτε καν ως γυναίκα. Έχει αποτύχει η καλλιτεχνική και η θρησκευτική μου τελείωση. Αυτό με κάνει να δίνομαι ολότελα στα πάντα και τίποτα να μην ανοίγεται μπροστά μου. Άκουσα, βέβαια, καλά λόγια από τον κόσμο. Αλλά έχω ανάγκη και την υποστήριξη των συναδέλφων μου. Παραπονιέμαι για την πρόχειρη και αναιδή συμπεριφορά που μου δείχνουν οι Έλληνες καλλιτέχνες.

Με βαραίνουν οι αμαρτίες των άλλων αφάνταστα. Όταν βλέπω ψυχές που είναι χαμένες -ανθρώπους που υποβιβάζουν, φθονούν- τα χάνω και υποφέρω που φέρνονται με τόση προχειρότητα στον εαυτό τους. Δεν υπάρχουν ούτε θεοί, ούτε δαίμονες -αυτοί είναι μέσα μας και πρέπει με τον αυτοσεβασμό, να μην αφήνουμε ούτε τους μεν ούτε τους δε να κυριαρχούν. Έψαχνα να βρω την ευτυχία. Δεν υπάρχει όμως ευτυχία στον κόσμο. Υπάρχει μονάχα μια ζωή που πρέπει να την ζήσεις θαρραλέα, χωρίς δειλίες!

*