Σ’ ένα λιτό ασβεστωμένο δωμάτιο, με εκείνη την ομορφιά που μόνο η ελληνική αίσθηση κρατά, δίπλα σ’ ένα εκκλησάκι το ίδιο συνταρακτικά όμορφο μες στην απλότητά του, οι μέρες της Κιμώλου… Στην εκκλησιά του χωριού οι λειτουργίες της Παναγιάς στην καρδιά του Αυγούστου, απόλυτα ενσωματωμένες στον λειτουργικό, καθημερινό βίο. Ο ιερέας ξερακιανός, σοβαρός, όλος «παρουσία», ένα με τον τόπο του… Οι μέρες πέρασαν γρήγορα με την μαγεία της θάλασσας της φαρμακολύτριας, μέσα στην απίστευτη ένταση και διαύγεια του κυκλαδίτικου φωτός. Έφυγα με την ανατολή του ήλιου, με την αρμύρα της θάλασσας ακόμα στα χείλη μου. Καθώς κατέβαινα με χαρούμενα βήματα από την χώρα γεμάτη ευλογίες, είδα τον ιερέα στην άκρη του χωριού. Στεκόταν εκεί ευθυτενής και κοίταζε μακριά σαν κάτι να έψαχνε με το βλέμμα. Με περίμενε! Ήξερε πως θα φύγω… Η καρδιά μου σκίρτησε… Μια ακόμα ιστορία, ένας ακόμα κύκλος που εγγράφηκε στο χώρο του αοράτου…
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου