1996: στις 21 Ιουνίου, κατά το θερινό ηλιοστάσιο, πρώτη φορά παρακολούθησα στην Σουηδία παγανιστικές γιορτές αφιερωμένες στο φως! Σταυροί με λουλούδια έξω από τα σπίτια και τις πλατείες… Ειδυλλιακά πικ νικ στην εξοχή με χορούς και τραγούδια. Από την Σουηδία στην Λαπωνία. Εκεί, ο ήλιος του μεσονυχτίου! Στις 12 την νύχτα ο ήλιος κατακόκκινος σε υπέροχη πλήρη ανατολή! Νύχτα δεν υπάρχει! Όσο πιο βόρεια πηγαίναμε τόσο η αίσθηση του ορίζοντα μας περιέβαλε κυκλικά… Αίσθηση πως η γη είναι στρογγυλή! Από την Λαπωνία στον Β. Πόλο με υδροπλάνο! Ο πιλότος έκανε το αεροπλανάκι βάρκα και με κουπί πιάσαμε στεριά! Την ίδια στιγμή από τις τρεις άλλες κατευθύνσεις άνθρωποι ήρθαν προς το μέρος μας! Αγκαλιαστήκαμε και κάνοντας κύκλο αρχίσαμε να μιλάμε ζωηρά ρωτώντας ο ένας τον άλλον πώς βρέθηκε εκεί! Πρωτόγνωρη συγκίνηση στην θέα ανθρώπων! Να συναντάς ανθρώπους στην μέση του πουθενά! Στην επιστροφή ο πιλότος -Εβραίος που λάτρευε την Ελλάδα την οποία είχε επισκεφτεί πολλές φορές- γοητευμένος από τον ενθουσιασμό μας καθώς κοιτάζαμε τον πορφυρό τεράστιο ήλιο μέσα σε γέλια και επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού, μας κέρασε ένα τσαλιμάκι! Ένα «χορό» πέριξ του Ηλίου έτσι όπως ήταν ορατός σε εμάς! Νά ’ σαι καλά, φίλε! Καλά ταξίδια πάντοτε!
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου