1996: μαζί με τον ιερέα Ηλία να κάνουμε αγιασμό στα χριστιανικά κτίρια του παλαιστινιακού τομέα της Ιερουσαλήμ! Τι συνάντηση! Θεόσταλτος, για να μας οδηγήσει στον Ιορδάνη και να μοιραστούμε την ευλογία των Θεοφανείων. «Κόρη μου» με είπε από την πρώτη στιγμή που με γνώρισε… Οι άνθρωποι απλοί, μας άνοιγαν τα σπίτια τους, πρόσχαροι αλλά και σοβαροί, με αυτήν την σοβαρότητα και την αιδώ που συναντάς μόνο στους ανθρώπους της ανατολής… Την επομένη, του Άι Γιαννιού, στην παλιά εκκλησία του Αγίου Ιωάννη ο κόσμος ήταν ασφυκτικός. Ο ιερέας που έκανε την λειτουργία, τόσο «εκτός», τόσο του κόσμου τούτου… Εγώ απογειωμένη στον δικό μου ναό, την δική μου Ιερουσαλήμ, δεν πατούσα στην γη… Στον αέρα… «Πώς να πάρω αντίδωρο από τα χέρια του αφού δεν είναι καθαρός!» σκέφτηκα, γνωρίζοντας θλιβερά παραλειπόμενα που τον αφορούσαν... Και ανοίγοντας τα μάτια βλέπω μπροστά μου από το πουθενά τον Ηλία! Στρέφεται προς εμένα με ένα χαμόγελο και μου δίνει μια χούφτα αντίδωρα! Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήρα μαζί μου τον αγιασμό των Θεοφανείων, ευλογία και καθαρμό για όσους τον δέχτηκαν. Μια ευκαιρία εξαγιασμού για όλους! Πριν το τέλος μιας μεγάλης πνευματικής ιστορίας πάνω στην γη...
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου