Ο ύμνος στην αγάπη από τον απόστολο Παύλο (A' Κορ.)

Εάν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων

και αγάπη δεν έχω,

έχω γίνει χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον.

Και εάν έχω χάρισμα προφητείας

και γνωρίζω τα μυστήρια όλα

και όλη την γνώση,

και εάν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ όρη,

και αγάπη δεν έχω

δεν είμαι τίποτα.

Και εάν διαμοιράσω όλα τα υπάρχοντά μου,

και εάν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί,

και αγάπη δεν έχω,

ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, δεν γνωρίζει τη ζήλεια, δεν είναι αλαζονική, δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακό, δεν χαίρεται με την αδικία αλλά χαίρεται με την αλήθεια.

Τα πάντα στεγάζει, τα πάντα πιστεύει, τα πάντα ελπίζει,

τα πάντα υπομένει.

Η  α γ ά π η   ο υ δ έ π ο τ ε   ε κ π ί π τ ε ι.

Οι προφητείες θα καταργηθούν, οι γλώσσες θα παύσουν, η γνώση θα καταργηθεί, διότι γνωρίζουμε το επιμέρους και το επιμέρους προφητεύουμε.

Όταν όμως έρθει το τέλειο, το επιμέρους θα καταργηθεί.

Όταν ήμουν νήπιο, ως νήπιο λαλούσα, ως νήπιο φρονούσα, ως νήπιο λογιζόμουν, όταν δε έγινα άνδρας κατήργησα τα του νηπίου.

Διότι τώρα βλέπουμε αινιγματικά σαν μέσα από κάτοπτρο, τότε δε πρόσωπο προς πρόσωπο.

 Τώρα γνωρίζω το επιμέρους, τότε θα έχω γνωρίσει το όλον, καθώς και το Θείον με γνωρίζει.

Τώρα μένει η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, τα τρία αυτά.

Μείζων δε τούτων η α γ ά π η.

(Μεταγραφή:

Μαρία Παπαϊωάννου, Φοίβος Πιομπίνος

Οκτώβριος 1997)

*