«Θυσιάσου εσύ να σωθώ εγώ!» λέει ο ανθρωπόμορφος... Η ανθρώπινη
ιδιότητα εμφανίζεται με την αγάπη...
Ο νους ασχολείται μόνο με την κοσμοκρατορία του σώματος και του
εγώ! Δεν έχει συμπόνια!
*
Προσευχή είναι να ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί!
Όλες τις ευλογίες στις ψυχές! Η ομορφιά είναι με το μέρος μας!
Το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο φωτίζεται με τις σημαίες των χωρών
που έχουν πληγεί από τον ιό!
Σωστή διαχείριση του χρόνου! Ο χρόνος
είναι συνειδητότητα!
*
Η Ορθόδοξη Ελλάδα: μια αίσθηση πραγμάτων, ένας ζωοποιός
άνεμος...
"Μια λάμψη κι αν είδες, είδες!"
Αφιερωμένη στους ανόητους που δεν την ζουν ούτε καν βλέπουν!
Να θυμάσαι: η "κατάλληλη στιγμή" είναι ΤΩΡΑ!
*
H Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο
Θάνατος!
Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια
με την πρώτη, αλλά που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν’
ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης
αγγίζονται.
Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός.
Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει• να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε:
τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά,
με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.
Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός.
Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει• να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε:
τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά,
με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.
Οδ.Ελύτης
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου