Παναγιοσκέπαστοι αγαπημένοι μου!

 Την κράτησε και ο Γιος της μωρό… Την ψυχή της… Συγκλονιστικά Μυστήρια…

 Η Παναγία ήταν ταπεινή! Και έγινε η Χώρα του Αχωρήτου!

Η Παναγία είναι το πρότυπο της γυναίκας! Σήμερα τα πρότυπα είναι δαιμονιώδη! γ. Ειρηναίος

 Η Παναγία είναι ο πρώτος άνθρωπος που θεώθηκε! Και έγινε Γέφυρα προς τον ουρανό! γ. Ειρηναίος

 Η Παναγία έδωσε στον Θεό κάτι που δεν είχε: Σώμα και Αίμα! Για να ενανθρωπιστεί! Γι’ αυτό όταν κοινωνούμε γινόμαστε Θεοτόκοι! γ. Ειρηναίος

 Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!

 ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον, τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα, καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ...

Πύλη σωτηρίας, ἐγεννήθης ἡμῖν, ἀρχηγὸς τῆς νοητῆς ἀναπλάσεως, κἄν ὑπείκεις τῇ τῆς φύσεως φθορά.

Ράβδος, ἡ τὸ ἄνθος, τὸ εὐῶδες Χριστόν, ἐξανθήσασα τῷ τάφῳ νῦν τέθαπται, ἵνα φύσῃ σωτηρίας τὸν καρπόν...

Ψάλλοντες τὸν τόκον, σοῦ τὸν θεῖον Ἁγνή, ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ γεραίρομεν, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

Ὢ θαυμάτων ξένων, ὢ πραγμάτων καινῶν, ἡ πνοή μου τὸν δοτῆρα κυήσασα, ἄπνους κεῖται καὶ κηδεύεται νεκρά.

Δόξα.

Ἀνυμνοῦμεν λόγε, σὲ τὸν πάντων Θεόν, σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι, καὶ δοξάζομεν οἱ πάντες εὐσεβῶς.

Καὶ νῦν.

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Ἁγνή, καὶ τιμῶμεν τὴν ἁγίαν σου Κοίμησιν, καὶ τὴν ὕψωσιν ἐκ γῆς, πρὸς οὐρανόν.

Ἔνθα οἱ χοροί, Ἀποστόλων τε καὶ τῶν Ἀγγέλων, ἵσταντο κυκλοῦντες ἐν ᾄσμασι, παριστάμεθα Παρθένε καὶ ἡμεῖς.

Ζώωσον Ἁγνή, τοὺς εἰς σὲ πιστῶς καταφυγόντας, διὰ τῆς ὑπὲρ αὐτῶν μεσιτίας σου, πρὸς τὸν ἄναρχον Υἱὸν καὶ Παντουργόν.

Κλῖμαξ πρὸς Θεόν, ὁ σὸς τάφος Παναγία, πέλει ἄγουσα τοὺς πίστει ὑμνούντας σε, καὶ τιμῶντας σου τὴν Κοίμησιν σεπτῶς.

Λόγος τοῦ Πατρός, ἐπεσκήνωσεν ἐν σοὶ Παρθένε, καὶ πρὸς οὐρανὸν σὺ μετήγαγες,τοὺς τὴν κύησιν δοξάζοντας τὴν σήν.

Μέτοχοι ζωῆς, τῆς ἀφθάρτου τε καὶ ἀϊδίου, τῷ σῷ τόκῳ πάντες γεγόναμεν, δι’ ὃ ᾄδομεν τὸ χαῖρε σοι σεμνή.

Νόμοι ἐπὶ σοί, οἱ τῆς φύσεως Ἁγνὴ Παρθένε, σφόδρα παραδόξως καινίζονται, ὡς κυήσασα Θεὸν Ἐμμανουήλ.

Ξένον ἀληθῶς, τὸ μυστήριον τῆς σῆς κυοφορίας, Ἄχραντε ἀσπόρως γεννήσασα, καὶ θηλάσασα τὸν Κτίστην τοῦ παντός.

Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ, καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται, τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.

Ψάλλοντες τὸν σὸν τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ, ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη, οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον, νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα.

Δόξα τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι προσάγομεν εὐσεβῶς, τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.

Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ, καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται, τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.

Ψάλλοντες τὸν σὸν, τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ, ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες, σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη, οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον, νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα.

Δόξα τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι προσάγομεν εὐσεβῶς, τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.

«Ὅτι ἅγιος εἰ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπὶ Θρόνου δόξῃς τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος

καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, …»

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

Βλέψας οὐρανόθεν, Θεὸς τῶν ὅλων Κτίστης, ἐν τῇ γάστρί σου ᾔκει.

Γνῶσιν ἐξαιτοῦμεν. τῆς σῆς κυοφορίας, προξένου σωτηρίας.

Δυσώπει τὸν Υἱόν σου, οἰκτείραι ἡμᾶς πάντας, ἐν τῇ μελλούσῃ κρίσει.

Ἐν οὐρανῷ ἐστάναι, νομίζομεν Παρθένε, ἑστῶτες τῷ Ναῷ σου.

Ζῶσι καὶ τεθνεῶσι, τοῖς ἐπὶ σὲ θαρροῦσιν, ἀντίληψιν σὺ δίδως.

Ἡ γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει, σοῦ ἄνω αἰρομένης.

Θανοῦσα ἀθανάτους, μετέβης πρὸς σκηνώσεις, ἐχθρὸς ἡ θανατούσα.

Ἵνα τὸ κάλλος βλέπεις, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Παρθένε, πρὸς οὐρανοὺς μετέστης.

Καὶ ὄντως, ὢ Παρθένε, αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζουσί σε.

Λύτρωσιν παράσχου, Παρθένε Θεοτόκε, τοῖς σὲ ὑμνολογούσι.

Μόνη σύ προστάτις, πενήτων ὀρφανῶν τε, καὶ τῶν χήρων ὑπάρχεις.

Νέκρωσιν ὑπέστης, κυήσασα Παρθένε, τὸν νεκρωτὴν τοῦ Ἅδου.

Ξένον τόκον εἶδον, οἱ σὲ ὑμνολογοῦντες, ὡς μόνην Θεοτόκον.

Ὁ τάφος σου κηρύττει, Παρθένε τὴν ταφήν σου, καὶ τὴν μετάστασίν σου.

Πάντες οἱ λαοὶ σε, Δέσποιναν Παρθένε, καλοῦσι προσκυνοῦντες...

*

«Γίνεσθε τέλειοι καθώς και ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστί».

Καμιά φορά οι ηθοποιοί στο θέατρο της ζωής ξεχνούν πως παίζουν σε παράσταση και δίνουν πραγματικά χτυπήματα! O Κανένας

 Η δημιουργικότητα είναι Θεός!

Αν νιώθετε κάποια παρόρμηση για δημιουργία, να ξέρετε είναι παρόρμηση για να συναντηθείτε με τον Θεό! από Stelios Nikolaides

 Θα βρεις νόημα σ’ αυτήν την ζωή μόνο αν το δημιουργήσεις εσύ!

Είναι ένα ποίημα που θα συνθέσουμε, ένα τραγούδι που θα τραγουδήσουμε, ένας χορός που θα χορέψουμε, ένα κείμενο που θα γράψουμε, μια τυχαία πράξη αγάπης! από Stelios Nikolaides

Καμιά φορά οι ηθοποιοί στο θέατρο της ζωής ξεχνούν πως παίζουν σε παράσταση και δίνουν πραγματικά χτυπήματα! O Κανένας

Η δημιουργικότητα είναι Θεός!

Αν νιώθετε κάποια παρόρμηση για δημιουργία, να ξέρετε είναι παρόρμηση για να συναντηθείτε με τον Θεό! από Stelios Nikolaides

 Να γράψεις! Να μιλήσεις! Να εκφραστείς!

Για ποιο θέμα; Για ποιο πρόβλημα; Και να πεις τι; Σε ποιους;

Έχει μείνει κάτι που δεν έχει ειπωθεί; Έχουν ειπωθεί όλα. Έχει αναλυθεί κάθε προβληματισμός, κάθε ιδέα, με πολλούς τρόπους, με όλους τους τρόπους, με όλα τα συναισθήματα, με διάφορα μέσα. Αισιόδοξα, απαισιόδοξα, χαρούμενα, λυπημένα, αγανακτισμένα, μετριοπαθή, δυναμικά, σοβαρά και χιουμοριστικά. Με τον γραπτό λόγο, με την ζωγραφική, την μουσική και με κάθε τρόπο έκφρασης. Ε, και;

 Έρχονται συχνά στιγμές σαν αυτές, που νιώθεις να στέρεψες. Νιώθεις πως χρόνια τώρα τα λόγια και τα έργα κάνουν μια βόλτα ψηλά, φωνάζουν από κει πάνω, ακούγονται παντού και μετά προσγειώνονται απότομα και γκρεμοτσακίζονται.

 Χρόνια, αιώνες, τα ίδια νοήματα από διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλες λέξεις, άλλα έργα. Και απελπίζεσαι. Ε, και; Τι άλλαξε;

 Και αφού περάσει αυτή η φάση της απογοήτευσης που φέρνει ακινησία, ξυπνάς έξαφνα σαν αγρίμι από χειμερία νάρκη πεινασμένο και αρχίζεις πάλι την προσπάθεια, το κυνήγι.

Το κυνήγι της σκέψης. Αυτό που κυνηγάς στην ουσία, είναι σκέψη. Σκέψη ανοιχτή να ακούσει, να καταλάβει, να συμμετέχει.

Δεν ξέρεις ακριβώς γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι αγρίμια και κάποιοι είναι πρόβατα και γιατί κάποιοι μεταλλάχτηκαν από αγρίμια σε πρόβατα.

 Θέλει κουράγιο να μη παραιτηθείς, είναι η αλήθεια. Και πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να ακουστείς τρελός, ουτοπικός. Θέλει Θεό, προσευχή, καλοσύνη και αγάπη αυτός ο κόσμος για να σωθεί! Όλα τα αλλά είναι ουτοπίες! από Stelios Nikolaides

 Αγιασθήτω το όνομα Σου

Ελθέτω η Βασιλεία Σου

Γεννηθήτω το θέλημα Σου

ως εν ουρανώ και επί της γης…

 Μείνε με καθαρή σκέψη και αίσθηση! Εσύ είσαι ο κόσμος! Όταν λοιπόν αλλάζεις νοοτροπία, αλλάζεις τον ίδιο τον κόσμο μέσα στον οποίο ζεις! από Stelios Nikolaides

 Προσευχή, και την καθημερινή μας ζωγραφιά στον Θεό! Ο Κανένας

 Είμαστε σαν χώρα εντελώς στα χέρια του Θεού! Ο Κανένας

 Όταν δεν θέλεις, όλα σε θέλουν!

 Παναθήναια, η εορτή προς τιμήν της Αθηνάς στα μέσα Αυγούστου!

Η μεγαλύτερη και λαμπρότερη γιορτή της πόλης των Αθηνών, με την πιο μεγαλοπρεπή πομπή, που έχει απαθανατιστεί στη ζωοφόρο του Παρθενώνα.

 Γιορταζόταν κάθε τέσσερα χρόνια στο τέλος του μηνός Εκατομβαιώνος (μέσα Αυγούστου) προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, της προστάτιδας της πόλης.

 Αρχικά ήταν ετήσια γιορτή και είχε τοπικό χαρακτήρα, από την εποχή όμως του Πεισιστράτου αναδιοργανώθηκε και γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια, κατά τα πρότυπα των πανελληνίων αγώνων, με την ονομασία Παναθήναια τα μεγάλα (Μεγάλα Παναθήναια).

 Η πομπή των Παναθηναίων ξεκινούσε από το Δίπυλο του Κεραμεικού (μία από τις πύλες του τείχους της πόλης), με προεξάρχουσες τις «εργαστίνες», κορίτσια ευγενικής καταγωγής που είχαν αναλάβει την ύφανση του πέπλου του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου. Ο πέπλος είχε κεντημένες σκηνές από τη Γιγαντομαχία (μάχη των θεών εναντίον των Γιγάντων), στην οποία είχε διακριθεί η θεά Αθηνά.

 Η πόλη, ως δείγμα ευγνωμοσύνης για την εργασία τους, έθετε επικεφαλής της πομπής τα κορίτσια που είχαν υφάνει τον πέπλο.

 Η πομπή κατέληγε πάνω στον Ιερό Βράχο, όπου και γι­νόταν η παράδοση του πέπλου στην ιέρεια του ναού της Αθηνάς.

 Μετά την κατασκευή του Παρθενώνα (423 π.Χ.) με το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς, που ήταν κολοσσιαίων διαστάσεων (12 μ.), το μέγεθος του πέπλου είχε αυξηθεί αναλόγως, έτσι ώστε η μεταφορά του από το Δίπυλο ως τα Προπύλαια να γίνεται με πλοίο πάνω σε ρόδες.

 Ο πέπλος απλωνόταν ως ιστίο στο κατάρτι του πλοίου της πομπής. Οι εργαστίνες πήγαιναν τον πέπλο με τα χέρια από τα Προπύλαια ως το ναό, τον παρέδιδαν στο ιερατείο της θεάς και ακολουθούσε η καθιερωμένη θυσία ζώων στο βωμό του ναού της Αθηνάς.

Στη ζωοφόρο του Παρθενώνα απεικονίζονται οι ίδιοι οι Ολύμπιοι θεοί ως παρατηρητές της πομπής, παρόντες στην πιο μεγάλη ημέρα της πόλης. Εκτός των θεών παριστάνονται οι άρχοντες της πόλης και ομάδες ανθρώπων που συμμετείχαν στην πομπή.

 Στο κέντρο της παράστασης βρίσκεται η σκηνή της παράδοσης του πέπλου, το καταληκτικό γεγονός της πομπής.

 Ακολουθούν κοπέλες που κουβαλούν σκεύη για τη θυσία, ιππείς, ηλικιωμένοι με ανθισμένα κλαδιά ελιάς στα χέρια τους (οι επονομαζόμενοι «θαλλοφόροι»), μέτοικοι που κρατούσαν δίσκους με προσφορές καρπών και γυναίκες με αγγεία γεμάτα νερό για τον επιβεβλημένο καθαρμό πριν από την τέλεση της θυσίας.

 Ουσιαστικά γινόταν μία παρέλαση όλων των πο­λιτών μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα.

 Στο τέλος της πομπής παριστάνονταν τα προς θυσία ζώα (πρόβατα, βόδια, αγελάδες), τα οποία και θα αποτελούσαν το κύριο γεύμα για το τσιμπούσι, που θα ακολουθούσε τη θυσία και το οποίο γινόταν στην περιοχή του Κεραμεικού και όχι πάνω στον Ιερό Βράχο.

 Ως επέκταση των Παναθηναίων, που είχαν κυρίως θρησκευτικό χαρακτήρα, τελούνταν η γιορτή των Μεγάλων Παναθηναίων, που λαμπρύνονταν με αθλητικούς και μουσικούς αγώνες, διαγωνισμό ραψωδιών και ομαδικό διαγωνισμό χορού (πυρρίχιος).

 Τον πυρρίχιο πιστευόταν ότι χόρεψε πρώτη η Αθηνά, αμέσως μόλις γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία.

 Τα Μεγάλα Παναθήναια καθιερώθηκαν γύρω στο 565 π.Χ. και διαρκούσαν τέσσερις ημέρες (στα κλασικά χρόνια η διάρκειά τους έφτανε τις οκτώ ημέρες). Την προηγούμενη νύχτα λάμβανε χώρα παννυχίδα (ολονύκτια χορευτική εκδήλωση στην οποία έπαιρναν μέρος νέοι), καθώς και λαμπαδηδρομία, δηλαδή αγώνες δρόμου με αναμμένες λαμπάδες.

 Το έπαθλο στους αθλητικούς αγώνες των Μεγάλων Παναθηναίων ήταν ένας αμφορέας γεμάτος λάδι, (πολύτιμο δώρο για εκείνη την εποχή, τόσο για την ποσότητα, όσο και για την αναγκαιότητα του προϊόντος στην καθημερινή ζωή) κι ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς (το ιερό δένδρο της θεάς, με το οποίο νίκησε τον Ποσειδώνα στο μεταξύ τους «διαγωνισμό» για την ανάληψη της προστασίας της πόλης).

 Οι γνωστοί Παναθηναϊκοί αμφορείς παριστάνουν στη μία τους όψη πάνοπλη τη θεά Αθηνά και στην άλλη σκηνή από το αγώνισμα, στο οποίο είχε διακριθεί ο βραβευμένος με τον αμφορέα αθλητής. από Stelios Nikolaides

                                                                     *

Και με το πολύ πότισμα μπορείς να ξεράνεις ένα λουλούδι!

Έρχεται η στιγμή να γίνει ό,τι δεν έγινε! Μέχρι τότε ασκείσαι στην Ζώσα ζωή!

 Φορέστε το Στέμμα σας! Ενεργοποιείστε δηλαδή την επίφυση! Ο Κανένας

 Να κερδίσεις συνειδητά αυτό που υπήρξες σαν παιδί!

 Δεν γίνεται προσευχή χωρίς να σε συγκλονίζει η συμπόνια!

 Αγάπη σημαίνει να μη φεύγεις! Να θέλεις ο άλλος να είναι ελεύθερος! Να θέλεις να ζήσει! Και όταν πέφτει να τον παίρνεις αγκαλιά!