«Κάποτε στο Χόλυγουντ» και ο δαιμονιώδης Ταραντίνο

Με τον Ντι Κάπριο και τον Μπραντ Πιτ βιτρίνα στην ταινία ξεγελάστηκα και είπα να δω την τελευταία ταινία του Ταραντίνο -ένας λόγος επιπλέον ήταν το θερινό, επαρχιακό σινεμά- παρόλο που δεν με αφορά καθόλου μα καθόλου η δαιμονιώδης οπτική του ούτε το «ταλέντο» του να την δείχνει! Sorry Guys! Δεν θα (ξανα) πάρω! Φρικτή βία -κλασικός Ταραντίνο!- λες και γλεντά με το αίμα, ύπουλη, αφού σου την φυλάει στο τέλος, σε πηγαίνει μουλωχτά, παραπλανητικά με την άψογη κινηματογραφική του τεχνική προς το κρεσέντο του! Πολύ δαιμονική βία! Ένας αλαζόνας βλάκας που θεωρεί τον εαυτό του πολύ έξυπνο για να μας δουλεύει όπως εξάλλου και το Χόλυγουντ που τον στηρίζει! Αλλά είναι απλά θλιβερός, γιατί του διαφεύγει εντελώς η όμορφη, η υπέροχη ζωή, και όλα όσα εξαίσια εμπεριέχει! Αυτή είναι και η τιμωρία του και όλων όσοι του μοιάζουν!  

*