ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ!

Η ΜΩΒ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ...

30 Σεπ 2016

Για να με γνωρίσετε! 9.6.1996, Αναφορά σε Εσένα!

Γυρίζω με συγκίνηση εκεί από όπου ξεκίνησα: στον πρώτο μου δάσκαλο, τον Νίκο Καζαντζάκη: «Πασκίζω ξεθεωμένος να κατακτήσω αυτό που σε όλη την ζωή μου κατέκτησα. Αυτή την μικροσκοπική παλαίστρα λεφτεριάς. Αυτόν τον μικροσκοπικό φάρο της ελπίδας…», «Τραγούδα κι ας μην υπάρχει αυτί να σε ακούσει», «Η πιο τρανή αρετή του ανθρώπου είναι να πολεμά, να πολεμά χωρίς ελπίδα», «Δούλευε κι ας μην υπάρχει κανείς να σου πληρώσει το μεροκάματο», «Το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί. Μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει. Δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει…» Αυτό το τελευταίο μου στοίχησε χρόνια από την ζωή μου. Δεξαμενές δακρύων…

Όταν γνώρισα τον διδάσκαλο Κ.Χ. ήταν σημαδιακό για μένα το ότι φυσιογνωμικά έμοιαζε στον Καζαντζάκη όπως ήταν στο τέλος της ζωής του! Ο διδάσκαλος Κ.Χ ήταν αυτός που με βοήθησε να βάλω στην θέση του «θα σβήσει», την αιώνια αισιοδοξία της μυστικής Επιστροφής σε μια άρρητη για τον νου πραγματικότητα.

Και η αγαπημένη μου Μαρί, εκδήλωση του αρχαγγέλου Γαβριήλ στην Γη, επιβεβαίωσε με την γενναιοδωρία και την μεγαλοσύνη της την αξία του Έργου δια την Αγάπην. Τώρα ξέρω. Δεν είναι «ηρωικός πεσιμισμός» η οπτική σου, μπαρμπα-Νίκο. Είναι αλήθεια. Με τις λέξεις σου αυτές τελειώνει ό,τι μπορεί ο ανθρώπινος νους να αγγίξει. Είναι το τέλος της ιστορίας. Μιας ιστορίας που πριν σβήσει μπορεί εντούτοις να παιχτεί στο πάνω πάτωμα του κόσμου αντί στο σκοτάδι. 

Και μετά; Μετά το τέλος της ιστορίας; Ο άγγελος! Η ζώσα Παρουσία πέραν… Ο αρχάγγελος Ραφαήλ, ο Θεός ο αποκαλυπτόμενος στον νου, συνταρακτικά παρών, φώτισε ως Λάμψη τα πέρα από το φως και το σκοτάδι πεδία της θεϊκής ιλαρότητας, εκεί όπου η ζωή δεν είναι μάταιη, δεν είναι τραγική, καθώς οι λέξεις αυτές δεν περιγράφουν τίποτε από τις πέραν του νου πραγματικότητες.

Δεν σε ξεπέρασα, μπαρμπα-Νίκο! Δεν έγινες ποτέ κάτι λιγότερο μέσα μου. Ούτε εξάλλου και ο Κ.Χ, αυτός ο ευπατρίδης του πνεύματος. Μόνο που εκείνο που στον Κ.Χ. έφερνε αμηχανία -η άγρια ελευθερία μου που με καθιστούσε αταξινόμητη σε νόμους και κανονισμούς-, το σήκωσα μόνη μου. Σας πήρα μαζί μου, λοιπόν! Εφάπαξ σας αγάπησα! Σας εμπεριέχω στο Ταξίδι που συνεχίζεται… Και με την πνοή και το αίμα μου βρίσκω τον Λόγο για να το πω. Όπως έκανες κι εσύ μπάρμπα Νίκο, αγαπημένε… «Φτάσε όπου δεν μπορείς!» είπες. Κράτησα την υποθήκη σου. Τίποτα λιγότερο από την Κρητική Ματιά.

Στον αντίποδα του άκρατου ιδεαλισμού σου, της μεσσιανικής αντίληψης του κόσμου που συγκλόνισε την εφηβεία μου, έρχεται ο Οδυσσέας Ελύτης, ο λατρεμένος ποιητής, με το δικό του καράβι στην Ιθάκη: ερωτικός, ωραίος ως Έλλην, ελληνικά μεταφυσικός, δηλαδή φυσικός, διαφανής. Και μέσα από το θάμβος του εκτυφλωτικού φωτός που αιχμαλωτίζει σε λέξεις ελληνικές, καθώς αυτές εκρήγνυνται, αποκαλύπτουν την αείποτε καινούργια όψη της άμεσης εμπειρίας της ζωής ως ηλιακού γεγονότος. Η μορφή όχι μόνο δεν κρύβει τον Θεό αλλά τον αποκαλύπτει. Ο δυϊσμός τελειώνει! Το σώμα ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από αγνοημένο πνεύμα.

«Ε, λοιπόν, ναι. Αυτό που γύρεψα, είμαι!» είπες Οδυσσέα. «Λαγαρό και ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα» είπες εσύ μπαρμπα-Νίκο… Αυτό το μάτι που κοιτάζει τον κόσμο σαν για πρώτη, σαν για τελευταία φορά… 

Με εσάς δασκάλους και τον εντελεχειακό Δώρο της ευθείας αίσθησης, ήρθα, άγγελέ μου, να σε συναντήσω… Και σου ακούμπησα τους δικούς μου άγιους: τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, όλους εκείνους -από όλο το φάσμα, υπεριώδες και υπέρυθρο- που ονειρεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο και έδωσαν την ζωή τους γι’ αυτό! Μαζί με τους τόπους, τους έρωτες, τες λέξεις, την αόρατη δεξαμενή των δακρύων, την ματωμένη γραμμή Σου, μπαρμπα-Νίκο…

«Να γίνει η αγάπη πέτρωμα να γυαλίσει πάνω της η απονιά των ανθρώπων…» είπες εσύ Οδυσσέα.

Μαζί με αυτούς που μου είπαν κατάμουτρα πως δεν έχει τέλος η δυστυχία, πως μου στερούν αυτό που οι ίδιοι δεν ζουν, μαζί με αυτούς που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να κάνουν όσα ονειρεύτηκα και αγάπησα ακόμα πιο δύσκολα και μακρινά, τους φίλους που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν, και εκείνους που πέθαναν για να με τιμωρήσουν ισόβια, ή γιατί δεν άντεξαν να ζουν για να φυσούν τον αετό μου, μαζί με εκείνους που με αρνήθηκαν και με πρόδωσαν, ήρθα μέσα στο μαγικό Σου Αστρόπλοιο.

Ήρθα εγώ για όλους! Τους πήρα μαζί μου στην προκαθορισμένη από αιώνες Συνάντηση. Δεν αφήνω κανέναν πίσω! Κανέναν απ’ έξω! «Ή κι οι δυο μαζί ή κανείς. Μ’ ακούς;» είπες, Οδυσσέα, στον ιδανικό σου άλλο. Ή όλοι ή κανείς λέω, άγγελε μου…

Το Ταξίδι με έφερε ώς στο τέλος της ερήμου! Και με περίμενες Εσύ, ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος του τέλους του πόνου. Και με ανύψωσες εκεί όπου γεννιούνται όλα: ιδέες, αισθήσεις, συγκινήσεις, άστρα… Στο άγιο κενό. Για να ενθυμηθώ έως τέλους αυτό που στην ζωή μου όλη γνώριζα μέσα από μία λέξη: συμπόνια. Και εσύ μου έδειξες όλη την ουράνια διαδρομή της ως την γη μέσα από το άλλο της όνομα: αποστολή…

Σ’ ευχαριστώ, άγγελε μου, που με δέχτηκες στο Αστρόπλοιο Σου με όλες μου τις αποσκευές! Σ’ ευχαριστώ που μου επέτρεψες να είμαι ολόκληρη! Μαζί με το πιο ακριβό μου κομμάτι: το δίκιο του ανθρώπου…

Υπογράψαμε έτσι για μιαν ακόμη φορά -ως εν ουρανώ και επί της γης- την αθωότητα του ανθρώπου! Το έλεος ως την μόνη δικαιοσύνη!

1999: Την ημέρα του Ευαγγελισμού γέμισε κρίνα ο ουρανός της Ιερουσαλήμ. Έφυγε ο Ηλίας μου για την Συρία. Έκλεισε ο κύκλος της επί χρήμασι δουλειάς μου. Οι «αδελφοί» με εγκατέλειψαν οριστικά.
2000: Ένας εαυτός πέθανε! Μαζί με αυτόν κόντεψα να πεθάνω κι εγώ! Όμως την στιγμή που με κοίταξες, μέσα από το αγαπημένο, γνώριμο Σου βλέμμα, αναστήθηκα σε έναν άλλο τόπο, έναν άλλο χρόνο που αιώνια σε περιλαμβάνει. Και δέχτηκα να ζω από την αρχή αφού ζεις κι Εσύ μαζί…

*

Δεν υπάρχουν σχόλια: